سید مهدی تقی پور - پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، دانشگاه تهران

در کشورهای خشک و نیمه خشک مانند ایران که همواره به دلیل تنش های اقلیمی با مشکلات تامین آب در بخش های مختلف مواجه می شوند، اهمیت مدیریت روان آب های سطحی ایجادشده در حوزه های آبخیز، بیش ازپیش مشخص می شود. ازجمله مولفه های مدیریت منابع آبی در هر منطقه ای، ابتکارات مردم ساکن در درون و اطراف حوزه های آبخیز بر اساس دانش بومی و تجربی خود می باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر بندسارهای بومی موجود در حوزه آبخیز ریاب بر میزان کاهش سیلاب های حاصل از حداکثر بارش های ۲۴ ساعته با دوره بازگشت های مختلف می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که حجم سیلاب های ایجادشده حداکثر بارش های ۲۴ ساعته بر اساس فرمول لیسی در دوره بازگشت های ۲ و ۵ ساله به ترتیب ۳۵/۵ و ۱۷/۷ میلیون مترمکعب و در دوره بازگشت های ۱۰، ۲۵، ۵۰، ۱۰۰، ۲۰۰، ۵۰۰ ساله به ترتیب ۴۴/۸، ۰۹/۱۰، ۳۹/۱۱، ۷۳/۱۲، ۱۷/۱۴، ۲۱/۱۶ میلیون مترمکعب می باشد. بندسارهای ایجادشده در منطقه با حجم سیل گیری ۳۶/۸  میلیون مترمکعب تاثیر بسیار زیادی در کنترل سیلاب های ایجادشده دارد به طوری که سیلاب های ایجادشده در اثر حداکثر بارش ۲۴ ساعته در دوره بازگشت های ۲ و ۵ ساله به کلی کنترل می شود و روانابی از حوزه خارج نمی شود.

water-spreading weirs, Lacey’s formula, Riab, Indigenous Knowledge, بندسار, دانش بومی, ریاب, فرمول لیسی