سید امیرالدین صدرنژاد - استاد گروه مهندسی عمران،دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی،تهران
احمد خدادادی دربان - دانشیار گروه مهندسی محیط زیست،دانشگاه تربیت مدرس،تهران
غلامرضا پورقاسم دهکردی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران گرایش خاک وپی،دانشگاه صنعتی خواجه نصیرال
حجت پورقاسم - دانشجوی کارشناسی ارشد MBA،دانشگاه علوم اقتصادی،تهران

اهمیت و گسترش کنونی مباحث مربوط به توسعه پایدار پروژه ها، بر کسی پوشیده نیست. از اوایل دهه 1990 مفهوم پایداری در تکنولوژی بصورت گسترده در سطوح مختلف جوامع مطرح شده است. استفاده از مفهوم پایداری بیشتر به سه بعد پایداری سیستم های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی مرتبط است.در این راستا پروژه ها پیش از پیاده سازی توسط نهاد های مربوطه می بایست مورد ارزیابی های مختلفی قرار گیرند تا پروژه از جنبه های گوناگون مورد ارزیابی ریسک ذاتی قرار گیرد و اثرات پیاده سازی پروژه بر نهاد های ذیربط شفاف شود.ارزیابی تکنولوژی می تواند با فراهم کردن اطلاعاتی برای پشتیبانی تصمیم گیری از ریسک های ذاتی در یک فرایند بکاهد. امروزه هدف از ارزیابی تکنولوژی ایجاد گزینه هایی برای سیاست گذاری در زمینه حل مشکلات اجتماعی و سازمانی مرتبط با تکنولوژی است. یکی دیگر از مقاصد ارزیابی تکنولوژی کمک به توسعه دهندگان تکنولوژی در فهم اثرات بالقوه تکنولوژی، پیامدهای مثبت ومنفی آن و کمک به آنها در کاهش ریسک های مربوط به تکنولوژی است. از جمله پروژه های لازم به ارزیابی، پروژه های مربوط به مدیریت پسماند می باشد و با اینکه ذات پروژه در راستای تامین ایمنی زیست محیطیو رفاه می باشد، نباید از اثراتپذیرش اجتماعی پروژه در جامعه میزبان، برای دستیابی به توسعه پایدار غافل ماند. در این مقاله به ارزیابی پایداری اجتماعی در انتخاب سایت دفن پسماند های هسته ای با توجه به شاخص های اصلی پذیرش اجتماعی پروژه پرداخته می شود. سپس به اولویت بندی و تصمیم گیری در مورد انتخاب محل دفن پسماند های هسته ای با استفاده از روشMAUT گروهی،که یکی از روش های تصمیم گیری چند معیاره و کاربرد آن در شرایط عدم اطمینان شناخته شدهاست، پرداخته می شود

توسعه پایدار، ارزیابی ریسک، پذیرش اجتماعی، MAUT(نظریه مطاوبیت چند شاخصه)