امیر ساجدی - عضو هیات علمی گروه روابط بین الملل،دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، جمهوری اسلامی ایران
ارسلان قربانی شیخ نشین - عضو هیات علمی گروه روابط بین الملل ، دانشگاه خوارزمی، تهران، جمهوری اسلامی ایران
محمدبشیر بازگیر - دانش آموخته دکترای روابط بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدتهران مرکزی،تهران، جمهوری اسلامی ایران

تحریم در حالت طبیعی وقتی اتخاذ می­شود که از قوانین بین­المللی تجاوز و از معیارهای اخلاقی مقبول تخطی شده باشد. هدف از اعمال این تحریم­ها آن است که نهاد یا کشور تحریم شونده مجبور به تغییر رفتار گردد. خروج دولت ترامپ از برجام و اعمال تحریم­های یک جانبه علیه ایران، نقض منشور سازمان ملل متحد محسوب می­گردد. افزون بر این شیوع بیماری کووید-۱۹ در جهان و نیاز به همکاری جامعه جهانی برای مهار این بحران، باعث گردید تا دولت ایران و دیگر منتقدین تحریم­های یک جانبه آمریکا درخواست لغو تحریم­ها را نمایند. سوال مطرح در این پژوهش این است که چرا در زمان بحران جهانی ناشی از کرونا، تحریم­های یک جانبه آمریکا علیه ایران نه تنها برچیده و یا تعلیق نگردیدند بلکه بر شدت آنها افزوده شد؟ در پاسخ به این سوال فرضیه­ای که مطرح می­گردد این است: دولت ترامپ با افزایش تحریم­ها به دنبال ایجاد نارضایتی بیشتر در بین توده مردم بود تا از این طریق تغییر نظام سیاسی ایران را رقم زند و یا حداقل رفتار ایران را در خاورمیانه تغییر دهد. یافته های تحقیق نشان می­دهد که نظریه کارآمدی تحریم­ها در مورد ایران موثر واقع نشده و روش پژوهش با توجه به ماهیت آن توصیفی تحلیلی می­باشد.

واژگان کلیدی: اقتصاد, ایالات متحده آمریکا, برجام, تحریم, تغییر رفتار, جمهوری اسلامی ایران, دونالد ترامپ, کرونا, کووید-۱۹