حمید آقاعلی نژاد - Tarbiat Modares University
الهام شهاب پور - Shiraz University. Shiraz

مقدمه و هدف: پویایی اکسیژن پس از تمرین به عنوان شاخص مهم آمادگی و سلامت قلب و عروق محسوب می شود. هدف از این تحقیق، مقایسه پویایی اکسیژن دوره ریکاوری پس از دو فعالیت بیشینه  پیوسته و اینتروال در بازیکنان بسکتبال زن است. روش شناسی: در این پژوهش ۷ بازیکن بسکتبال زن انتخاب و در ۳ جلسه جداگانه با فاصله ۴۸ ساعت در این آزمون شرکت کردند. جلسه اول شامل پروتکل ورزش فزاینده جهت تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی و جلسه دوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه پیوسته بالک و ویر(۱۹۵۹) تا سرحد واماندگی و جلسه سوم شامل پروتکل فعالیت بیشینه اینتروال با وهله های ۱ دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت ۱۲۰ درصد  Vvo۲ max و ۲ دقیقه استراحت تا رسیدن به سرحد واماندگی اجرا شد. به منظور ارزیابی متغیرهای پژوهش، تغییرات گازهای تنفسی در تمام طول مدت فعالیت و ۱۰ دقیقه از دوره ریکاوری ثبت گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده آزمون t همبسته در سطح۰/۰۵< P انجام گرفت. یافته های پژوهش حاضر نشان داد پس از دو فعالیت بیشینه پیوسته و اینتروال در نصف زمان ریکاوری اکسیژن (۰/۳۳۰= P) و نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن (۰/۸۲۱= P) و کل اکسیژن مصرفی دوره ریکاوری (۰/۷۶۰= P)تفاوت معناداری مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به تحلیل داده ها مشخص می شود که روند تغییرات اکسیژن مصرفی در دوره ی ریکاوری پس از این دو نوع فعالیت ورزشی مشابه می باشد.

dynamics of recovery oxygen, Half- time recovery of vo۲, Half- time recovery of oxygen pulse, Total oxygen consumption during recovery, continuous maximum exercise, Interval maximum exercise, پویایی اکسیژن ریکاوری, نصف زمان ریکاوری اکسیژن, نصف زمان ریکاوری نبض اکسیژن, کل اکسیژن مصرفی ریکاوری, فعالیت بیشینه پیوسته, فعالیت بیشینه اینتروال