مجتبی عاشوری - دانشجوی دکتری روان شناسی تربیتی دانشگاه تبریز
رحیم بدری - استاد گروه علوم تربیتی دانشگاه تبریز
شهرام واحدی - استاد گروه علوم تربیتی دانشگاه تبریز
مینا محبی - دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه تبریز

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی برنامه یادگیری اجتماعی‎ـ هیجانی بر بهبود انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان انجام شد. طرح این پژوهش شبه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون‎ـ پس‌آزمون همراه با گروه گواه و جامعه آماری آن شامل همه دانش‌آموزان پسر دوره دبیرستان در شهر زنجان بود. ابتدا یک مدرسه با روش نمونه‎برداری دردسترس انتخاب شد، سپس آزمودنی‎ها با روش نمونه‌برداری تصادفی، انتخاب (تعداد 44 نفر) و به‌صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه قرار گرفتند (تعداد 22 نفر). بسته آموزشی مهارت‌های اجتماعی‎ـ هیجانی به مدت دوازده جلسه و هر جلسه به مدت یک ساعت به گروه آزمایشی آموزش داده شد، اما گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان (گرین، میلر، کروسن، دوک و آکی، 2004) و پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر (1981) بود. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مبتنی بر یادگیری اجتماعی‎ـ هیجانی بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی تأثیر مثبت معناداری دارد. همچنین یادگیری اجتماعی‎ـ هیجانی از عوامل مؤثر بر انگیزش یادگیری و خودکارآمدی تحصیلی است. بر همین مبنا، به کارشناسان آموزش‌وپرورش پیشنهاد می‎شود که برای داشتن دانش‌آموزانی با انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی بالا، به نقش یادگیری اجتماعی‎ـ هیجانی توجه ویژه داشته باشند‎ـ 

انگیزش تحصیلی, خودکارآمدی تحصیلی, یادگیری اجتماعی‎ـ هیجانی