پروین رضایی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران

فردوسی بزرگ ترین ستون زبان وادبیات فارسی ایران و شاهنامه ی نامی اش یکی از بزرگ ترین کتب حماسی وادبی ایران وجهان است. شاهنامه ای که در سه بخش اساطیری ، حماسی و تاریخی دورنمای کلی دارد ودر دوره یتاریخی نمود خود را از پادشاهی شاهان ایرانی نشان می دهد. یکی از بخش های که مورد بی مهری فردوسی پژوهان قرارگرفته است بخش تاریخی شاهنامه است که البته کم توجهی و بی میلی فردوسی به ادامه روایت هاست. اینمکتوب که با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته است نشان می دهد که فردوسی درنگارش این بخش هم به روایت های شفاهی بیشترتوجه داردتا اصالت موضوعات وتواریخ مستقل. او براساس احساسات شاعرانه با دیگرانتفاوت دارد وشاید از افراط ها وتفریط هادر آن ابایی نداشته باشدواز طرف دیگر شخصیت ملی گرای فردوسی ازمنابع اصلی تاریخی کم بهره برده است.

فردوسی،شاهنامه،همای ،داراب