هادی شیرویه زاد - مربی، گروه مهندسی صنایع، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
لیلا شیرویه زاد - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه اقتصاد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی ش
رضا دبستانی
زینب زیدآبادی نژاد

آموزش حین کار یک فرآیند موثر در بهبود عملکرد سازمان و فعالیت های مدیریتی می باشد. همواره آموزش ابزاری بهره‌ور و موثر در بهبود روش‌‌‌ها و اصلاح آنها بوده و به طریقی ساده می تواند به رفع چالش ها و مسائل مدیریتی کمک نماید. آموزش در سازمان ها به دو صورت عمومی و تخصصی برگزار می شود و معمولاً متناسب با نیاز سنجی‌های انجام شده در سازمان صورت می پذیرد. از مسائل مهم در فرآیند آموزش، نیازسنجی آموزش، برنامه ریزی آموزش، اجرای آموزش و ارزیابی آن می باشد. در مطالعات مختلف فرآیند آموزش بررسی و اصلاح شده و بهبود مراحل فوق الذکر انجام گرفته است. ولی با این وجود اثربخشی و بهره وری آموزش در سازمان ها زیاد نمی باشد. در این مقاله به بررسی عوامل مختلف موثر بر بهره وری و اثربخشی آموزش پرداخته می شود. مطالعات این مقاله در دو زمینه سطح تحصیلات و سطوح سازمانی مورد بررسی قرار گرفته است. مشخص است که میزان اثربخشی آموزش با موارد زیادی در ارتباط می باشد. از این موارد می توان به سطح تحصیلات و سطوح سازمانی اشاره کرد. یافته‌ها نشان می دهد که اگر مدیران توجه بیشتر خود را معطوف پرسنل با سطح تحصیلات پایین‌تر و سطوح پایین‌تر سازمانی بکنند، میزان اثر بخشی آموزش در سازمان افزایش خواهد داشت.

اثربخشی آموزش، سطوح سازمانی، مدیریت منابع انسانی، آموزش