بررسی اثر بخشی 12 هفته حرکات اصلاحی بر روی اختلال نوشتن رشدی در دانش آموزان مقطع ابتدایی

نوشتن یک ابزار اساسی مورد نیاز دانش آموزان است. فرایندی پیچیده که به طور تنگاتنگی هماهنگی بین عضلات اسکلتی و سیستم عصبی را ایجاب می کند. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر 12 هفته برنامه حرکات اصلاحی بر اختلال نوشتن رشدی در دانش آموزان مقطع ابتدایی در سال 1396 بود. روش تحقیق نیمه تجربی بود. جامعه آماری تحقیق را تمامی دانش آموزان مقطع اول تا سوم ابتدایی آموزش و پرورش منطقه 4 تهران تشکیل دادند. تعداد 26 نفر واجد شرایط بطور هدفمند شناسایی شده و به صورت تصادفی به 2 گروه 14 نفری تجربی (گروه تمرینات اصلاحی) و 12 نفری کنترل تقسیم شدند. مهارت دست نویسی توسط آزمون نوشتن (دست خط ) مینه سوتا انجام شد. این آزمون از روایی و پایایی مناسب برخوردار است (ماجمنر و فدر، 2006 ) و حاوی 20 کلمه به زبان فارسی است که توسط درمان گر دیکته شده و دانش آموزان آنها را می نوشتند و براساس 5 معیار حفظ راستای حروف نسبت به خطوط نوشتاری، خوانایی، تناسب فضای بین حروف و لغات، یکسانی اندازه حروف و درستی و صحت شکل حروف به آن نمره داده می شد. روایی آزمون در تحقیق علی آبادی و همکاران ( 2001 ) سنجیده شده است. آزمون تمام آزمودنی ها در صب انجام شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده از آزمون t مستقل و t همبسته با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 و سطح معنی داری 0/05 انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون مهارت دستی هم در گروه تجربی و هم در گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود دارد (P≤0/001). با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که 12 برنامه حرکات اصلاحی بر اختلال نوشتن رشدی می تواند تاثیر مطلوبی داشته باشد. هرچند که برنامه های عادی مدرسه بر اختلال نوشتن رشدی گروه کنترل معنی دار بود ولی بین مهارت دستی گروه تجربی و گروه کنترل در پس آزمون تفاوت معنی داری مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

اختلال نوشتن رشدی ، حرکات اصلاحی ، دانش آموزان ، مقطع ابتدایی