معماری دیجیتال و طراحی الگوریتمیک متاثر از معماری پایدار

معماری نوین مجزا از تئوری های زیبایی شناسی، از راه گشایش درهای خود به سمت دانش در همه حوزه ها و تلفیق و پیوند با عاوم مختلف، به تولید گزینه ها و جریان های خلاق جدید می پردازد. دانش و هنر معماری گرایش زیادی به سمت علم داشته و ابزارها و روش های معماری الگوریتمیک نیز این گرایش را ممکن ساخته و هدایت می کنند. امروزه با رواج نظریه های توسعه پایدار، طیف وسیعی ازفعالیت ها به سمت این شیوه گسیل گشته است که از زیرمجموعه های طراحی و توسعه معماری پایدار است و بعنوان یکی از جریانهای مهم معماری معاصر به حساب می آید و عکس العملی منطقی دربرابر مسائل و مشکلات عصرصنعتی به شمار میرود. این مقاله بدنبال بررسی روشی در طراحی است که بر پایه ایده ای متشکل از توابع قابل اندازه گیری شکل می گیرد. این روش یک ایده کلی از طراحی دیجیتال ارائه می دهد که در امتداد آن می توان به شناخت روش هایی از طراحی دیجیتال توام با درک منطقی آنها رسید.در این پژوهش ابتدا با مطالعات اسنادی به بررسی مضامین سبک دیجیتال، الگوریتمیک، معماری پایدار پرداخته و سپس برمبنای روش تحقیق کیفی با اطلاعات جمع آوری شده و با شناخت نظر وکارهای صاحبنظران این سبک و مرور بر برجسته ترین سامانه ها و محیط های مجازی و اصول معماری پایدار به بررسی نقش معماری دیجیتال بر معماری پایدار می پردازد. این پژوهش با هدف تبیین مولفه های موثر در دستیابی به معماری پایدار، به ترویج معماری دیجیتال در فرهنگ معماری جامعه می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری ، دیجیتال ، طراحی الگوریتمیک ، معماری پایدار ، معماری معاصر