مدل سازی معادلات ساختاری بیزی و کاربرد آن در مدلسازی عوامل خطر بیماری ها

مدلسازی معادله ساختاری، ابزاری قدرتمند در دست پژوهشگر است که وی را در چگونگی تدوین مبانی و چارچوب نظری پژوهش در قالب مدل های اندازه گیری و ساختاری یاری می رساند. اما این تکنیک نیاز به برقراری پیش فرض هایی دارد که مشکلاتی ایجاد می کند. به منظور حل این مشکلات رویکرد بیزی درمورد تحلیل بسیاری از مدلهای معادله ی ساختاری پیشرفته پیشنهاد شد. در این مطالعه سعی شده است ضمن معرفی رویکرد بیزی مدلسازی معادلات ساختاری به بیان نتایج این روش در داده های واقعی نیز پرداخته شود.مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی مبتنی بر جمعیت، مدلسازی معادلات ساختاری بیزی با استفاده از روش نمونه گیری گیبس معرفی و در داده های واقعی مطالعه مشهد بکار گرفته شد. مدل های بیزی با پیشین های فاقد اطلاع نرمال، یکنواخت و پیشین حاوی اطلاع به داده ها برازش یافتند.نتایج در این مطالعه با توجه به نزدیک بودن برآوردهای دو مدل فاقد اطلاع این نتیجه حاصل شد که انتخاب توزیع فاقد اطلاع تاثیر چندانی در برآورد نداشت و در اینحالت برآوردها براساس اطلاعات موجود در دادهها استخراج شدند. مدل بیزی حاوی اطلاع زمان بیشتری برای رسیدن به همگرایی نیاز داشت. اما بررسی آماره DIC مدل ها نشان داد که مدل های بیزی فاقد اطلاع با پیشینهای یکنواخت و نرمال تعریف شده یکسان بودند اما با بکارگیری اطلاعات پیشین شاخص DIC به اندازهی 139 واحد کاهش یافت.نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد که بکارگیری رویکرد بیزی معادلات ساختاری نتایجی حداقل در سطح رویکرد کلاسیک ارائه می کند و در صورتی که اطلاعات پیشین مناسبی وجود داشته باشد منجر به نتایج مناسب تر و دستیابی به برآوردها در شرایط دشوار می گردد.

کلیدواژه ها:

مدلسازی معادلات ساختاری ، تکنیک بیزی ، نمونه گیر گیبس