تاثیر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر شاخص هایپوکسی و التهاب در بافت چربی موش های چاق نر ویستار

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح HIF-1α و TNF-α در بافت چربی موشهای چاق نر ویستار بود. آزمودنیها شامل 30 سر موش 16 هفتهای چاق بود که به مدت هشت هفته از رژیم پرچرب استفاده کردهبودند. آزمون وامانده ساز پیشبین حداکثر اکسیژن مصرفی برای تعیین شدت فعالیت انجام شد. سپس حیوانات به گروه های کنترل، فعالیت تداومی و HIIE تقسیم شدند.فعالیت HIIE شامل پنج وهله دو دقیقه ای با شدت 100%vVO2max که به وسیله چهار وهلهدو دقیقهای با شدت 30%vVO2max از هم جدا شده بودند. فعالیت تداومی شامل دویدن با شدت 65%vVO2max بود وزمان دویدن بر اساس میزان جابهجایی در گروه تناوبی با شدت بالا محاسبه شد. مقادیر پروتیین توسط روش وسترن بلات در بافت چربی احشایی و زیرپوستی اندازهگیری و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS انجام شد. میزان پروتیین HIF-1α در چربی احشایی گروه تداومی نسبت به کنترل، %33/5 و در گروه 45% HIIE کاهش معنیدار داشت .(P<0.001) همچنین میزان پروتیین TNF-α در هردو گروه تجربی نسبت به کنترل کاهش داشت و کاهش در گروه تداومی نسبت به HIIE به طور معنیدار بیشتر بود .(P<0.001) با توجه به نتایج میتوان گفت فعالیت ورزشی، به ویژه HIIE که انجام آن برای افراد چاق سخت یا خطرناک به نظرمی آیداحتمالا، منجر به افزایش هایپوکسی و التهاب بافت چربی نشده و احتمال افزایش التهاب سیستمی و مشکلات به دنبال آن را در یک جلسه فعالیت ورزشی شدید رد میکند.

کلیدواژه ها:

هوازی تداومی ، اینتروال ، فاکتور القاء کننده هایپوکسی1 ، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا ، چاقی