بررسی تطبیقی حقوقی بیماری های جدید مسری و مهلک در فسخ نکاح در فقه و حقوق موضوعه ایران

فسخ از جله علت های انحلال نکاح می باشد که یکی از اسباب قانونی آن عیوب جسمانی موجود در هریک از زوجین است. قانونگذار در تصویب قانون مدنی در باب عیوب مجوز فسخ نکاح ضمن مراجعه به فقه شیعه در تعیین مصادیق عیوب مختص هر یک از زن و مرد، نظامی را پی افکنده که امکان فسخ نکاح از ناحیه زوج به واسطه ی دامنه عیوب مجوز فسخ، در مقایسه با زوجه به نحو مطلوب تری تامین شده است. بنابراین عده ای از نویسندگان حقوقی به اتکای برخی فناوری فقهای شیعه که دلالت بر توسعه ی دایره ی عیوب مشترک مجوز فسخ نکاح دارد و همچنین بنابر ملاحظلات جامعه شناختی معتقدند که امکان تسری دامنه عیوب مذکور در قانون مدنی به امراض صعب العلاج قرن حاضر و همچنین زمینه برقراری تساوی میان زوجین در خصوص انواع عیوب مستند فسخ نکاح به غیر از عیوب جسمانی خاص هر یک از زوجین قابل طرح و بررسی است. این در حالی است که ملاحظه ی پیشینه ی فقهی موضوع و بررسی روح حاکم بر مقررات خانواده، امکان طرح چنین عقیده ای را کم رنگ می سازد. برای متارکه زن و شوهرراه دیگری جز طلاق وجود دارد که آن فسخ نکاح به دلیل عیب می باشد،به طوری که زوج یا زوجه می تواند در صورت وجود عیب از طریق فسخ نکاح، خود را از قید و بند عقد نکاح برهاند. یکی از عیوب ، داشتن بیماری لاعلاج و مسری مثل ایدز می باشدو موضوعات تدلیس، عسر و حرج، قاعده لاضرر، مفهوم اولویت ، استفاده از باب وحدت ملاک علاوه بر موارد خاص مذکوردر منابع فقهی جهت فسخ نکاح به دلیل وجود عیوب خاصه می تواند راهگشای این مشکل باشد.

کلیدواژه ها:

فقه اسلام ، حقوق ایران ، نکاح ، فسخ نکاح ، طلاق