الگوهای پایداری با توجه به شاخص های اقلیمی در خانه های سنتی (نمونه موردی:شهر تهران)

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی وآلودگی محیط زیست در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق می دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار می کند. بطوریکه بر اساس گفته ریچارد راجرز، «ساختمان ها مانند پرندگان هستند که در زمستان پرهای خود را پوش داده وخود را باشرایط جدید محیط وفق میدهندو بر اساس آن سوخت و سازشان را تنظیم می کنند» پایداری بسیاری از بناهای سنتی ، از لحاظ فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی و محیطی یکی از ارزش هایی است که قابلیت تعمیم در معماری امروز را دارد. از نظر پایداری معماری گذشته این دیار چه به واسطه نوع نگرش به انسان و محیط و چه از بابت راهکارها، زمینه ارزشمندی برای کاوش می باشد . «مبانی معماری ایران از طبیعت و نیروهای آن اخذ شده (نور، آب، باد و خاک) و قویاً متن گرا، زمین مدار و جزء لاینفک محیط است.روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد و در پی درک اصول و ارزش های تکرارپذیر حاکم بر معماری خانه های سنتی به عنوان یک معماری پایدار است و استخراج ویژگی های قابل تکرار آن در راستای دستیابی به اهداف معماری پایدار، از اهداف آن به شمار میرود. با فهم کاربردی بودن ارزش های استخراج شده این نوع از معماری پایدار، می توان به گونه ای از معماری دست یافت که همچون معماری گذشته به خوبی کار می کند و پاسخگوی نیازهای انسانی است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، خانه های سنتی ، تهران