اصول طراحی مسکن پایدار و الگوهای پایدار در معماری بومی شمال

امروزه، بحث توسعه پایدار شهری یکی از بحث های بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی است؛ به طوری که ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی را در برمی گیرند. در این رابطه مسکن مهمترین عنصر شهری است که در توسعه پایدار شهر، توجه به آن دارای اهمیت زیادی است. توسعه مسکن پایدار، توجه به نیازهای نسل آینده در عین برطرف کردن نیازهای فعلی مسکن افراد جامعه است. بنابراین دستیابی به مسکن پایدار در جهت افزایش و ارتقای کیفیت زندگی کنونی و نسل آینده امر خطیری به شمار می آید. چرا که امروزه با رشد روز افزون جمعیت نیاز به ساخت مسکن نیز روز به روز بیشتر می شود، از این رو برای دستیابی به توسعه پایدار شهری توجه به مسکن پایدار می تواند نقش سازنده ای داشته باشد. سخن از پایداری در معماری را می توان پندار و طراحی، ساخت و ساز های آینده تعبیر کرد. آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان بلکه با پایداری و حفظ این سازه و منابع انرژی آن، بدین ترتیب این گونه به نظر می رسد که می توان پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن موارد و منابع در دسترس بیش از هدر رفتن و یا نادیده گرفتن آنها با کارایی بیشتری به کار گرفته شود. این سبک از معماری از گرایش های نوین معماری می باشد که در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست طبیعی است.روش گردآوری مقاله بهره گیری و مطالعه منابع لاتین و داخلی و بررسی طرحها و پروژ ه های اجرا شده با استفاده از کتاب ها و مراجعه به سایت های اینترنتی بوده است. حال با بررسی اصول و ضوابط مسکن پایدار، با مطالعه معماری مسکونی (بومی) شمال ایران به بیان الگوها و تبیین آن به عنوان راهکاری در جهت توسعه پایدار شهری پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

مسکن پایدار ، طراحی پایدار ، معماری بومی ، الگوهای طراحی