پروبیوتیک ها و دیابت

اصطلاح پروبیوتیک ها از پیشوند لاتین pro به معنای برای و اسم یونانی (βίος (bios معنای "زندگی" گرفتهشده است. پروبیوتیک ها به عنوان «میکروارگانیسم های زنده ای تعریف شده اند که وقتی به مقدار کافی مصرف شوند، برای سلامتی میزبان مفید هستند». پروبیوتیک ها معمولا به عنوان بخشی از غذاهای تخمیر شده با کشت های زنده فعال به ویژه اضافه شده مصرف می شوند. مانند ماست، ماست سویا و یا به عنوان مکمل های غذایی که اثرات مثبت متعددی بر ارگانیسم های میزبان دارد. پاتوژنز دیابت ملیتوس پیچیده است و برخی از عواملاعمال شده در آن استرس اکسیداتیو و التهاب است. گزارش شده است که برخی از پروبیوتیک ها استرساکسیداتیو را کاهش می دهند و عملکردهای موثر سلول های CD۴-T را سرکوب می کنند، همراه با کاهشمولکول های پیش التهابی، بنابراین اثرات آنتی اکسیدانی، تعدیل کننده ایمنی و اثرات ضد دیابتی دارند. علاوه براین، پروبیوتیک ها ممکن است قادر به بهبود پروفایل لیپیدی باشند، که عامل خطر اصلی بیماری های قلبیعروقی (CVD) است و می تواند با کاهش التهاب سیستمیک، حساسیت به انسولین را بهبود بخشد. بررسی کنونی یافته های موجود در ادبیات علمی را خلاصه میکند که نشان میدهد ماست یک غذای کاربردیاست که ممکن است خواص ضد دیابتی و آنتی اکسیدانی داشته باشد. علاقه به میکرو فلور انسانی اخیرا پدیدارشده است و نشان داده شده است که میکرو فلور انسانی احتمالا نقش عمده ای در حفظ هموستاز متابولیسمانسان دارد و استفاده از پروبیوتیک ها یک رویکرد مفید برای تعدیل میکروبیوتای انسانی است.در نتیجه پروبیوتیک ها اثرات مفید زیادی در سلامتی و بیماری ها، کاهش مزاحمت های بیرونی، تعدیل سیستمایمنی و بهبود دفاع آنتی اکسیدانی بدن دارند.

کلیدواژه ها:

پروبیوتیک ها ، دیابت ، سندرم متابولیک ، پیشگیری