تاثیر آموزش مهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) بر تاب آوری دختران دانش آموز دوره متوسطه دوم منطقه قلقلرود

هدف اصلی از پژوهش حاضر شناسایی تاثیر آموزش مهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) بر تاب آوریدختران دانش آموز دوره متوسطه دوم منطقه قلقلرود است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقهقلقلرود شهرستان تویسرکان که تعداد آنها در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ چهارصد و پنجاه نفر بود. جهت نمونه گیری، ۳۰ نفر به شیوه خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد و به شکل تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروهکنترل قرار گرفت. در نتیجه آزمون فرضیات در فرضیه اصلی فرضیه صفر رد شده و با اطمینان ۹۵ درصد تاب آوری بر اساسآموزش مهارت زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) پیش بینی می شود. در فرضیات فرعی نیز آموزش مهارتهایزندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) با اندازه اثر ۰/۳۸ بر شایستگی/استحکام شخصی دانش آموزان دختر تاثیر داشته است (F=۱۶/۹۷ و P<۰/۰۰۱). بنابراین فرضیه فرعی اول پژوهش تایید می شود. آموزش مهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) با اندازه اثر ۰/۳۱ بر غرایز شخصی/ تحمل عواطف منفی دانش آموزان دختر تاثیر داشته است (F=۱۵/۶۹ و P<۰/۰۰۲). بنابراین فرضیه فرعی دوم پژوهش تایید می شود. آموزش مهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی با اندازه اثر ۰/۴ بر پذیرش عواطف مثبت/عواطف امن دانش آموزان دختر تاثیر نداشته است (F=۲/۱۱ و P<۰/۰۶). بنابراین، فرضیه فرعی سوم پژوهش تایید نمی شود. آموزش مهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) با اندازه اثر ۰/۳۲ بر مهار دانش آموزان دختر تاثیر داشته است (F=۱۹/۷۹ و P<۰/۰۰۱). بنابراین فرضیه فرعی پنجم پژوهش تایید می شود. آموزشمهارتهای زندگی مبتنی بر محبت درمانی (با رویکرد دینی) با اندازه اثر ۰/۳۴ بر معنویت دانش آموزان دختر تاثیر داشته است (F=۱۶/۷۲ و P<۰/۰۰۱). بنابراین فرضیه فرعی پنجم پژوهش تایید می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارتهای زندگی ، محبت درمانی (با رویکرد دینی) ، تاب آوری