تاملی » بر کارکرد موضوعی - معنایی »ترغیب «، در بخش پهلوانی شاهنامه فردوسی «

هدف و زمینه این پژوهش به کار گیری ساختارهای معنایی ترغیبی ، فرآیندی است که در تمام انواع ادبی ملل مختلف و از جمله ایران، جزء عناصر محتوایی مهم و تعیین کننده بوده است با.توجه به همین اهمیت ، مساله پژوهش حاضر، بررسی کارکرد موضوعی - معنایی »ترغیب «، در بخش پهلوانی شاهنامه فردوسی است ؛ تا انواع کارکرد جلوههای ترغیبی به کار رفته در القائات موضوعی محتوایی کلام فردوسی دانسته شود. این پژوهش ، به شیوه توصیفی - تحلیلی انجام گرفته است که هم شامل طبقه بندی انواع، تبیین بسامدها و استدلال درباره برجسته ترین بسامدهاست و هم ناظر بر توضیح و تحلیل کارکردهای موضوعی - معنایی است . مهم ترین نمودهای معنایی ترغیب ، در بخش پهلوانی شاهنامه فردوسی عبارتند از: جنگ و موضوعات مربوط به آن، صلح ، امان دادن و چشم پوشی از مجازات و خردورزی . از دیگر سو، بیشترین ترغیب کنندگان نیز رستم ، افراسیاب و کیخسرو هستند؛ هم چنین رستم ، سپاه ایران و افراسیاب بیش از سایر شخصیت ها، به مولفه های معنایی ترغیب شدهاند. با توجه به یافته های این پژوهش ، می توان نتیجه گرفت که ترغیب ، کارکردی تعیین کننده و مهم در بخش پهلوانی شاهنامه فردوسی دارد که این امر نشاندهنده پیوند قابل بررسی نوع ادبی حماسه ، با مفاهیم ترغیبی است . در حقیقت ، فردوسی انواع کارکردهای معنایی را با ترغیب همراه کرده است ؛ هم چنین همانطور که انتظار می رود، از آنجایی که پیکار و مبارزه در حماسه تعیین کننده و غالب است ، در مفاهیم ترغیبی فردوسی هم بیشترین نمود را دارد، هم چنین بیشترین محمل ترغیب های فردوسی ، گفت وگوی شخصیت های داستانهاست .

کلیدواژه ها:

کارکردهای معنایی ، ترغیب ، شاهنامه فردوسی