رابطه بین تجربه ترومای کودکی با علائم اضطراب و اختلال بدشکلی بدن در متقاضیان جراحی زیبایی با میانجی گری حساسیت به طرد

مقدمه: بررسی تجارب تروماتیک و ویژگی­های شخصیتی متقاضیان جراحی زیبایی در تبیین مشکلات روان­شناختی آن­ها اهمیت ویژه­ای دارد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین تجربه ترومای کودکی با علائم اضطراب و اختلال بدشکلی بدن در متقاضیان جراحی زیبایی با نقش میانجی حساسیت به طرد انجام شد. روش ­کار: پژوهش حاضر همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه­کننده به کلینیک های جراحی زیبایی شهر تهران بودند. با در نظر گرفتن ملاک­های ورود و خروج، ۲۱۰ نفر به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارتند از: پرسشنامه آسیب های کودکی، پرسشنامه اضطراب بک، پرسشنامه بدشکلی بدن و پرسشنامه حساسیت به طرد. برای تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون، مدل یابی معادلات ساختاری و از نرافزار SPSS وAMOS  نسخه ۲۳ استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان داد که ضرایب مسیرهای مستقیم تجربه ترومای کودکی بر روی علائم اضطراب (۳۱۸/۰=β و ۰۰۱/۰=P) و حساسیت به طرد (۵۱۰/۰=β و ۰۰۱/۰=P) به طورمثبت معنادار بود، اما مسیر تجربه ترومای کودکی بر روی اختلال بدشکلی بدن معنادار نبود. همچنین ضرایب مسیرهای مستقیم حساسیت به طرد بر روی علائم اضطراب (۴۶۴/۰=β و ۰۰۱/۰=P) و اختلال بدشکلی بدن (۴۶۴/۰=β و ۰۰۱/۰=P) به صورت مثبت معنادار بود. افزون بر حساسیت به طرد در رابطه بین تجربه ترومای کودکی با علائم اضطراب و اختلال بدشکلی بدن نقش میانجی داشت. نتیجه­ گیری: براساس یافته­های پژوهش می­توان نتیجه گرفت، مداخلات هدفمندی که در جهت کاهش  حساسیت به طرد بکار گرفته می­شوند، احتمالا می­توانند در بهبود مشکلات روان­شناختی و نگرش متقاضیان جراحی زیبایی موثر باشند.

کلیدواژه ها:

Childhood trauma ، anxiety ، body dysmorphic disorder ، sensitivity to rejection ، cosmetic surgery. ، ترومای کودکی ، اضطراب ، اختلال بدشکلی بدن ، حساسیت به طرد ، جراحی زیبایی.