سنجش سرمایه اجتماعی شهروندان بافت فرسوده در جهت تحقق رویکرد بازآفرینی شهری (مطالعه موردی: محله یک شهر جغتای)

توجه به نواحی بازمانده از توسعه شهر یکی از مهم ترین معضلات پیش روی کل شهرهای جهان و بالاخص در کشورهای کمتر توسعه یافته و جهان سومی می باشد. سیاست باز آفرینی شهری از جدید ترین روش های مداخله در بافت های قدیمی می باشد و بحث سرمایه اجتماعی نیز به عنوان یکی از ارکان و لازمه های فرایند باز آفرینی شهری مطرح میشود. هدف اصلی تحقیق سنجش شاخص های سرمایه اجتماعی جهت بررسی تحقق رویکرد باز آفرینی در بافت فرسوده شهر جغتای می باشد. داده ها به دو روش اسنادی و میدانی (پرسشنامه) گردآوری شده اند. تجزیه و تحلیل داده های مقایسه میانگین ها ، تحلیل واریانس و ضریب همبستگی ، تی تست تک نمونه و رگرسیون چند متغیره در نرم افزار SPSS انجام شد و برای تست پایایی پژوهش از آلفای کرونباخ و برای ارائه راهبردها نیز از تکنیک SWOT استفاده شده است. شاخص های سرمایه اجتماعی که در این تحقیق مورد نظر قرار گرفته اند شامل مشارکت اجتماعی، اعتماد اجتماعی، آگاهی اجتماعی، همبستگی اجتماعی، روابط اجتماعی و احساس تعلق به محیط می-شوند. همچنین رویکرد باز آفرینی شهری در چهار بعد مولفه های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و ظرفیت های انسانی مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که میانگین سرمایه اجتماعی ساکنان محله مورد مطالعه پایین تر از حد متوسط است. در مورد مولفه های تشکیل دهنده باز آفرینی شهری ، میانگین مولفه ویژگی های کالبدی پایین تر از متوسط و میانگین دیگر مولفه ها بالاتر از حد متوسط بوده و در وضعیت مطلوبی هستند. نتایج راهبردی بیشتر از نوع تهاجمی می باشند لذا با بهره گیری از نقاط قوت درونی در جهت ایجاد و تقویت فرصت های موجود پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

شاخص های سرمایه اجتماعی ، ضریب همبستگی ، تکنیک SWOT ، بازآفرینی شهری ، مشارکت اجتماعی