ارزیابی انطباق پذیری شهرسازی اسلامی و نوگرایی (مدرنیسم )

نگاهی بر سیر تحولات برنامه ریزی و مدیریت شهری نشان می دهد اتخاذ رویکردی یکسان به شهرها با تاکید بر دستیابی به الگوهایی که در زمان و مکانهای متفاوت پاسخگوی نیازهای گوناگون باشند، با شکست روبرو خواهد شد. هرگونه برنامه ریزی توسعه شهری با توجه به ابعاد همه جانبه آن می باید با تاکید بر ویژگی های منحصر به فرد هر مکان و بستر اجتماعی آن صورت پذیرد. تلقی شهر به عنوان پدیدهای پویا به این معناست که همواره در حال تغییر و تحول بوده و بدین ترتیب چالش های آن نیز در طی زمان تغییر شکل می یابد؛ در عصر جهانی شدن و توسعه ارتباطات، لازم است همواره با به کارگیری ایدههای جدید از یک سو به باز تعریف راهکارهای شهرسازانه اهتمام ورزید و از سوی دیگر، به اصول، باورها و ارزشهای جامعه وفادار ماند. با پذیرش اسلام از یک سو به عنوان کامل ترین راهنمای معنوی انسان و از سوی دیگر به عنوان چارچوبی که اصول آن غیر قابل تغییر می باشد، تقابل و انطباق پذیری شهرسازی اسلامی و فرآیند نوگرایی (مدرنیسم ) یکی از مهمترین چالش ها و موضوعات مطرح مدیریت شهری در کشورهای اسلامی محسوب می شود. این مقاله به عنوان پژوهشی راهبردی - شهری با استفاده از روش مطالعات اسنادی - کتابخانه ای در تلاش جهت پاسخگویی به این پرسش است که انطباق پذیری شهرسازی اسلامی با نوگرایی (مدرنیسم ) با چه کیفیت متصور خواهد بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد شهرسازی اسلامی نه تنها هرگز محدود به غالب های صلب و غیر قابل انعطاف نبوده بلکه با ملحوظ داشتن هدف نهایی اسلام جهت زندگی شایسته انسان بر پایه ارزشهای معنوی ، انتظار می رود چارچوبهای شهرسازی اسلامی نه به عنوان یک انتخاب، بلکه به عنوان یک تکلیف مذهبی به شیوهای مستمر خود را با شرایط پویای جامعه وفق داده و به ارائه راهکارهای نوگرای شهری منطبق با ایدئولوژی اسلامی بپردازد.

کلیدواژه ها:

شهرسازی اسلامی ، نوگرایی (مدرنیسم ) ، انطباقپذیری ، شهر اسلامی ، ایدئولوژی .