ارتباط بین جهت گیری مذهبی و عملکرد خود مراقبتی در بیماران دیابت نوع ۲

زمینه و هدف: دیابت، یک بیماری شایع و یکی از بزرگترین مشکلات بهداشتی کشورهاست. خودمراقبتی، یک رفتار ارتقاء دهنده سلامتی شناخته شده است. بر اساس مطالعات، اعتقادات معنوی، رفتارهای بهداشتی را تحت تاثیر قرار می دهند. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین جهت گیری مذهبی و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان بجنورد انجام شده است. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی، بر روی ۱۹۶ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان بجنورد با روش نمونه گیری در دسترس صورت گرفت. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه های استاندارد خودمراقبتی توبرت و جهت گیری مذهبی آلپورت بود. داده ها در نرم افزار SPSS ۱۸ وارد شده و با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس، تی مستقل و ضریب همبستگی آنالیز شدند. یافته ها: میانگین نمره خودمراقبتی افراد ۴۳/۱۴±۷/۲۶، جهت گیری مذهبی درونی ۰۹/۶±۳۴/۲۲ و جهت گیری بیرونی ۶۴/۱۰±۹۷/۳۳ محاسبه شد. خودمراقبتی با جهت گیری مذهبی بیرونی رابطه معناداری داشت (۰۰۱/۰P=) اما با جهت گیری مذهبی درونی رابطه ای نداشت (۱۸۷/۰P=). سن و تحصیلات با خودمراقبتی و جهت گیری مذهبی بیرونی ارتباط معناداری داشتند (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: مطابق نتایج این تحقیق، انجام مراسم عبادی و دینی حتی اگر برای مقاصد ظاهری نیز باشد منجر به افزایش خودمراقبتی در بیماران دیابتی خواهد شد. بنا بر این توصیه می شود در کنار برنامه های رایج مراکز بهداشتی، برنامه های فرهنگی- مذهبی نیز جهت ارتقاء وضعیت خودمراقبتی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

diabetes ، self-care ، religious orientation ، دیابت ، خودمراقبتی ، جهت گیری مذهبی