الهیات و احتمالات (کاوشی موردپژوهانه و دفاعی شرطی مدارانه)

این پژوهش به یک نمونه از تعامل و هم اندیشی میان دو حوزه الهیات و احتمالات می پردازد. یکی از مهم ترین نقدها به طبیعت گرایی خداناباورانه، استدلال بیزی است که از دو انگاره اصلی تشکیل شده است: نخست، احتمال اطمینان بخشی قوای شناختی یک است (P(R)=۱) و دوم، احتمال اطمینان بخشی این قوا در ترکیب طبیعت گرایی و تکامل (P(R/N&E، پایین یا نامشخص است. موافقان طبیعت گرایی خداناباورانه نقدهایی را بر این استدلال وارد کرده اند: ۱. پایین بودن اطمینان بخشی قوای شناختی در ترکیب طبیعت گرایی و تکامل دلیلی برای رد اطمینان بخش بودن قوای شناختی نیست، ۲. اگر ناقض شدن قابلیت اطمینان قوای شناختی توسط طبیعت گرایی تکاملی به معنای کنار گذاشتن باور به هر چیزی، از جمله خود طبیعت گرایی تکاملی است، نتیجه ای فراتر از پیامد واقعی نقض اطمینان بخشی قوای شناختی گرفته ایم، ۳. وجود شواهد مستقل برای اطمینان بخشی قوای شناختی، خودشکنی طبیعت گرایی تکاملی را از بین می برد. ما معتقدیم می توان به اشکالات مطرح شده پاسخ داد. در دفاع از این استدلال چند نکته و افزوده شایسته توجه است: ۱. ارزش احتمالاتی اطمینان بخشی قوای شناختی در ترکیب طبیعت گرایی و تکامل، پایین یا نامشخص است و نه اینکه فقط پایین باشد، ۲. در فهم معنای نقض شدن اطمینان بخشی قوای شناختی سوءبرداشت وجود دارد، ۳. مشکل عدم وجود شواهد کافی برای اطمینان بخشی قوای شناختی، به دلیل عامل شناختی بودنش به کلی مطرح نیست. هدف این پژوهش، دفاع از استدلال بیزی در برابر نقدهای طبیعت گرایی تکاملی در اطمینان بخشی قوای شناختی با نگاهی تحلیلی، تکمیلی و انتقادی است.

کلیدواژه ها:

احتمال شرطی ، طبیعت گرایی خداناباورانه ، اصل بی تفاوتی ، روش شناسی دین پژوهی