تحلیل و بررسی روان شناسی تربیتی در مدارس

روان شناسی تربیتی شاخه نسبتا جدیدی از روان شناسی است که به سرعت رشد کرده است. مباحث مهم در روان شناسی تربیتی عمدتا توسط فیلسوفان تربیتی مطرح شده است. بسیاری، یوهان هربارت را پدر روان شناسی تربیتی می دانند. هربارت معتقد بود که علاقه دانش آموز به یک موضوع، تاثیر فوق العاده ای بر نتیجه یادگیری می گذارد. او معتقد بود که معلمان لازم است هنگام تصمیم گیری در مورد اینکه کدام نوع آموزش مناسب تر است؛ علاقه مندی دانش آموزان را در نظر بگیرند. ویلیام جیمز نیز، سهم قابل توجهی در زمینه روان شناسی تربیتی داشته است و کتاب او با عنوان "گفتگوهایی با معلمان در مورد روان شناسی"، اثر مهمی در زمینه روان شناسی تربیتی به حساب می آید. تقریبا در همین دوران، آلفرد بینه، روان شناس فرانسوی، آزمونی برای سنجش و ارزیابی هوش طراحی کرد. این آزمون در اصل به سفارش دولت فرانسه برای شناسایی کودکانی که در فرآیند رشدی خود تاخیر داشتند، طراحی شده بود تا برای این کودکان، برنامه های آموزشی ویژه ای تدوین شود. در آمریکا، جان دیویی تاثیر قابل توجهی بر فرآیند آموزش بر جای گذاشت. عقاید دیویی نسبت به زمان خودش مترقی بود. او بر این اعتقاد بود که لازم است مدارس، به جای موضوعات درسی، بر دانش آموزان تمرکز کنند. او از یادگیری فعال حمایت می کرد و عقیده داشت که تجربه عملی، بخش مهمی از فرآیند یادگیری است. بنجامین بلوم نیز، یکی از روان شناسان تربیتی معاصر، طبقه بندی مهمی را برای توصیف اهداف آموزشی مختلف، طراحی کرد که در سال ۱۹۵۰ مورد توجه قرار گرفت و اثر گسترده ای را بر جای گذاشت.

کلیدواژه ها:

روان شناسی ، تربیتی ، آموزش ، یادگیری ، تجربه.