روش های رویارویی خلیفه دوم عمر فاروق(رض) با ادیان مختلف از دیدگاه اهل سنت و جماعت

نخستین دعوت اسلام، دعوت به توحید و پرستش خدای یکتاست، این یعنی آزادی کامل بشریت از بندگی نفس، شیطان و هر مخلوق دیگر میباشد. اسلام کسی را به پذیرفتن دین اسلام مجبور نکرده بلکه انسان ها را به تفکر در مورد خدا، جهان خلقت و دین واقعی فرا میخواند و به پیروان خود دستور داده تا به مردم اسلام را با گفتار و کردار نیکشان معرفی خداوند کنند. متعال در قران کریم می فرماید: لا اکراه فی الدین قد .تبین الرشد من الغی(بقره/ ۲۵۶). ((در دین اجباری نیست به درستی که راه هدایت و گمراهی به روشنی بیان شده است)) حضرت عمر فاروق (رض) به عنوان یار رسول خدا(ص) و دانش آموخته مکتب اسلام، در دوران خلافت خود به آزادی عقیده اهمیت خاصی میداد. اهل کتاب را بر دین خودشان گذاشت و از آنان جزیه دریافت نمود و معابد آن ها را به حال خود رها کرد. در روند فتوحات زمان عمر فاروق(رض) احترام اسلام و خلیفه به ادیان دیگر و عدم اجبار افراد برای ورود به دین اسلام، به خوبی آشکار است. چنان که از غلام نصرانی خود خواست تا مسلمان شود و او نپذیرفت ولی هیچ اجبار یا تهدیدی نکرد. در طول زمامداری خود در برخورد با پیروان دیگر ادیان و ملت ها متناسب با موقعیت، سیاستی را اتخاذ مینمود بطوریکه هم با اخلاق و آموزه های اسلام در تضاد نباشد و هم مصالح و منافع جامعه اسلامی را رعایت کرده باشد. در این مقاله سعی شده تا بر اساس تحلیل و توصیف روایات تاریخی و زندگینامه عمر بن الخطاب، دومین خلیفه راشد(رض)، دیدگاه و روش تعامل وی با سایر عقاید و ادیان، خصوصا در مواجه با ملت هایی که به تازگی تحت سیطره حاکمیت اسلام قرار گرفته بودند، بررسی شود و حتی المقدور به سوالات و انتقادات مطروحه پاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

عمرفاروق(رض) ، ادیان ، اهل سنت و جماعت