رابطه ناگویی هیجانی و پریشانی روانشناختی با ذهن آگاهی در زنان دارای تعارض زناشویی

هدف پژوهش حاضر پرداختن به رابطه ناگویی هیجانی و پریشانی روانشناختی با ذهن آگاهی در زنان دارای تعارض زناشویی بود. این پژوهش از حیث هدف از نوع بنیادی و از لحاظ روش گردآوری داده ها توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، همه زنان دارای تعارض زناشویی مراجعهکننده به مراکز مشاوره منطقه ۱۶ تهران در سال ۱۴۰۰ به تعداد نامعین بود. تعداد نمونه از جامعه آماری بر اساس فرمول پلنت تعداد ۱۵۰ نفر و به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات مقیاس ذهن آگاهی (براون و ریان، ۲۰۰۳)، مقیاس پریشانی روانشناختی (کسلر و همکاران، ۲۰۰۳)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴) است. هر سه پرسشنامه از روایی و پایایی بالایی برخوردار بودند. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که بین ذهن آگاهی و ناگویی هیجانی به ازای کلیه خرده مقیاس های دشواری در تشخیص احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر با جهت گیری عینی به ترتیب برابر با ۴۹۱/۰-، ۴۹۵/۰- و ۵۳۵/۰- رابطه منفی و معناداری وجود دارد. از سوی دیگر بین پریشانی روانشناختی و ذهن آگاهی با ضریب ۵۲۶/۰- رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین ناگویی هیجانی و پریشانی روانشناختی توانایی پیش بینی ذهن آگاهی با ضریب تاثیر ۳۷۱/۰- و ۳۲۹/۰- را دارند. (P<۰. ۰۵).

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، پریشانی روانشناختی ، ذهن آگاهی ، تعارض زناشویی.