اثر بخشی آموزش مبتنی بر قصه گویی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان

در چنین عصری که فرد در زندگی روزمره انواع محدودیتهای فردی و اجتماعی را تجربه کرده است و با برخورد با این موانع دچار ناکامی و تعارض شده است چنانچه فردی بتواند جریان اجتماعی شدن را به درستی طی نموده و نیازهای خود را با نیازهای جامعه ای که در آن زندگی میکند همسو کند به نوعی کفایت اجتماعی رسیده و از عوارض روانی ناشی از آن رهایی یابد. یکی از عوامل تاثیر گذار بر سازگاری ،اجتماعی قصه گویی میباشد لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی بر قصه گویی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان انجام گرفت. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر مریوان تشکیل داد، ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه سازگاری اجتماعی سهرابی و سامانی (۲۰۱۱) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰٫۷۰ و ۰٫۷۲ بود و روایی آن از طریق نظر خواهی از معلمان مدرسه تایید شد جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد نمره میزان سازگاری اجتماعی دانش آموزان در پیش آزمون ۳۵٫۶۰ بود که در پس آزمون به ۳۸٫۲۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد (۰٫۰۰۴=P). در واقع بین دانش آموزانی که با روش مبتنی بر قصه گویی آموزش دیده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان سازگاری اجتماعی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

سازگاری اجتماعی ، قصه گویی ، دانش آموزان ، مدرسه.