اثربخشی بازی درمانی دلبستگی محور بر کاهش تکانشگری و اضطراب در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی بازی درمانی دلبستگی محور بر کاهش تکانشگری و اضطراب در کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پژوهش پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه کودکان دبستانی شهر اصفهان در محدوده سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس از بین کسانی که نمره ۶۰ و بالاتر از آن در نقص توجه-بیش فعالی کسب کردند ۳۰ نفر در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(۱۵ نفر آزمایش و ۱۵ نفر کنترل). گروه آزمایش تحت بازی درمانی دلبستگی محور قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس درجه بندی اسنپ چهار((SNAP-IV سوانسون و همکاران((۱۹۸۱، مقیاس تکانشگری کودکان((BIS هیرسچفیلد و همکاران (۱۹۶۵) و مقیاس اضطراب کودکان اسپنس نسخه والد((SCAS-P اسپنش و همکاران((۲۰۰۱ به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که بازی درمانی دلبستگی محور توانسته است منجر به کاهش تکانشگری و اضطراب به طور معناداری در کودکان دبستانی با نقص توجه و بیش فعالی شود(.(P<۰/۰۵ میتوان نتیجه گیری کرد که بازی درمانی دلبستگی محور میتواند به عنوان مداخله ای موثر برای کاهش تکانشگری و اضطراب کودکان دبستانی با نقص توجه و بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی دلبستگی محور ، تکانشگری ، اضطراب ، نقص توجه/بیش فعالی.