اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی گروهی بر سازگاری اجتماعی و تاب آوری در دختران فراری

این پژوهش با هدف اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی گروهی بر سازگاری اجتماعی و تاب آوری در دختران فراری انجام شد. پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و گواه بود. تمامی دختران فراری ساکن در مراکز نگهداری تحت نظر سازمان بهزیستی شهر بوکان در سال ۱۴۰۰-۴۰۱ جمعیت آماری پژوهش را تشکیل دادند، و از میان آنها با روش نمونه گیری هدفمند تعداد ۲۴ نفر انتخاب و در دو گروه مساوی ۱۲ نفری گمارش شدند. برای افراد گروه آزمایش ۸ جلسه ۱/۵ ساعته مداخله مددکاری اجتماعی به شیوه گروهی اجرا شد اما افراد گروه گواه این برنامه را دریافت نکردند. گردآوری داده ها با مقیاس سازگاری اجتماعی بل (۱۹۶۱) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) انجام شد. تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون پیشفرض آماری و تحلیل کوواریانس) با نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. نتایج نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره سازگاری اجتماعی افراد دو گروه آزمایش و گواه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد F=۱۲/۵۲)، P=۰/۰۰۲ و .(Eta=۰/۵۸ همچنین، آنالیز کوواریانس نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره کل تاب آوری F=۳۴/۵۵)، P=۰/۰۰۰ و (Eta=۰/۸۷ و ابعاد آن شامل ادراک شایستگی، تحمل عاطفه، پذیرش مثبت تغییر، ادراک کنترل و تاثیرات معنوی تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد میشود مددکاران اجتماعی و نیز دست اندرکاران بخش پیشگیری (در سطوح مختلف) از این شیوه مداخلاتی در بهبود مهارتهای روانشناختی و عاطفی دختران فراری و نیز دختران دارای آسیب روانی و رفتاری استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

مداخله مددکاری اجتماعی گروهی ، سازگاری اجتماعی ، تاب آوری ، دختران فراری