بررسی تاثیر درمان شناختی - رفتاری مذهب محور بر تاب آوری و نگرش های ناکارآمد زوجین

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری گروهی مذهب محور بر تاب­آوری و نگرش­های ناکارآمد زوجین بود. روش پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با پیش­آزمون-پس­آزمون و گروه کنترل بوده است. نمونه آماری این پژوهش شامل ۳۰ زن متاهل، با نگرش ناکارآمد پایین و تاب­آوری بالا که با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس به­طور همتاسازی انتخاب شدند. این افراد از نظر سن، وضعیت اقتصادی- اجتماعی، عدم ابتلا به بیماری­های جسمانی، دارابودن یک انحراف معیار بالاتر از میانگین در پرسشنامه نگرش­های ناکارآمد ویک انحراف معیار پایین­تر از میانگین در پرسشنامه تاب­آوری کانر و دیویدسون و سایر متغیرهای مورد نظر پژوهش همگون بودند. سپس آزمودنی­ها به­طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در مورد گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۴۵ دقیقه­ای روان­درمانی شناختی-رفتاری مذهب محور اجرا گردید اما درمورد گروه کنترل هیچ مداخله­ای صورت نگرفت. داده­های حاصل با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) تجزیه و تحلیل شدند. یافته­های پژوهشی نشان دادند که بین گروه آزمایش وکنترل پس از اجرای روان­درمانی شناختی- رفتاری مذهب محور تفاوت معناداری وجود داشت (۵ ۰۰۰/۰)p<، همچنین میزان نگرش­های ناکارآمد در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به­طور معناداری کاهش یافته و میزان تاب­آوری نیز افزایش یافته بود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی شناختی رفتاری مذهب محور ، نگرش های ناکارآمد ، تاب آوری