رابطه توانمندسازی روان شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی(مورد مطالعه: پلیس زن فرماندهی انتظامی استان مازندران)

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه توانمندسازی روان شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی پلیس زن شهر ساری انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع هم بستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کارکنان پلیس زن فرماندهی انتظامی استان مازندران تشکیل داده اند که از این تعداد ۹۷ نفر به عنوان نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسش نامه های استاندارد توانمندسازی روان شناختی اسپریتزر، رضایت زناشویی انریچ و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بوده است. برای تحلیل دادهها از آزمون ضریب هم بستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها نشان داد که بین توانمندسازی روان شناختی با رضایت زناشویی و کیفیت زندگی رابطه معناداری وجود دارد. از بین متغیرهای توانمندسازی روان شناختی به ترتیب احساس موثر بودن، احساس شایستگی، احساس خودتعیینی، احساس معنی داری و احساس اعتماد پیش بینی کننده های معناداری برای رضایت زناشویی بودند. هم چنین به ترتیب احساس موثر بودن، احساس شایستگی، احساس اعتماد، احساس خودتعیینی و احساس معنی داری پیش بینی کننده های معناداری برای عملکرد شغلی بودند. هم چنین مجموع متغیرهای پیش بین حدود ۱۷ درصد از واریانس کیفیت زندگی را تبیین کردند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که توانمندسازی روان شناختی پلیس زن با رضایت از زندگی زناشویی و کیفیت زندگی که دو مقوله مهم زندگی به شمار می روند، ارتباط دارد؛ بنابراین با افزایش و کاهش توانمندسازی روان شناختی رضایت زناشویی و کیفیت زندگی دستخوش تغییرات می شود.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی روان شناختی ، رضایت زناشویی ، کیفیت زندگی ، پلیس زن