مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات کمربند شانه ای در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی با افراد سالم

زمینه و هدف : مطالعات زیادی اهمیت عملکرد هماهنگ و هم زمان عضلات کتف و گلنوهومرال را نشان داده اند. تغییرات خفیف در عملکرد و هماهنگی این عضلات منتهی به اختلال مفاصل می گردد. سندرم گیرافتادگی به عنوان شایع ترین علت درد شانه گزارش شده است. در این مطالعه قدرت ایزومتریک عضلات کمربند شانه ای در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی با افراد سالم مقایسه گردید. روش بررسی : این مطالعه مورد شاهدی با استفاده از نمونه گیری غیراحتمالی ساده روی ۱۵ بیمار مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه که به درمانگاه ها و بیمارستان های دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی و دانشگاه علوم پزشکی ایران مراجعه نموده بودندو ۱۵ فرد سالم طی سال ۱۳۸۷ انجام شد. قدرت عضلات گلنوهومرال و اسکاپولوتوراسیک با استفاده از یک دینامومتر دستی در دو گروه مورد و شاهد اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل و تی زوج برای مقایسه بین گروهی و درون گروهی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی در مقایسه با افراد سالم دارای قدرت کمتری در عضلات شانه خود بودند (P<۰.۰۵). قدرت عضلات در سمت درگیر بیماران نسبت به سمت غیردرگیر کمتر بود (P<۰.۰۵). در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی نسبت قدرت عضلات چرخاننده به خارج به قدرت عضلات چرخاننده به داخل به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : این مطالعه نشان داد که کاهش قدرت عضلات شانه در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی وجود دارد. لذا بررسی قدرت عضلانی بایستی در برنامه ارزیابی و درمانی این بیماران در نظر گرفته شود. همچنین در درمان فیزیوتراپی این بیماران تقویت عضلات ضعیف بایستی مورد تاکید قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Impingement syndrome ، Shoulder muscle weakness ، Shoulder muscle imbalance ، سندرم گیرافتادگی ، ضعف عضلانی ، عدم تعادل ، عضلات شانه