اثر تمرینات استقامتی و مصرف گلوکزآمین بر بیان ژن های IGF-۱ و IGFBP-۳ بافت زانوی موش های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت حاد زانو

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو یا آرتروز یکی از شایع ترین دلایل ناتوانی عضلانی اسکلتی محسوب می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات استقامتی و مصرف گلوکزآمین بر بیان ژن های IGF-۱ و IGFBP-۳ بافت زانوی موش های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت حاد زانو انجام شد. روش بررسی: این مطالعه تجربی روی ۳۰ سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار انجام شد. القای استئوآرتریت زانو توسط روش جراحی انجام شد. حیوانات به صورت تصادفی در ۵ گروه ۶ تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل کنترل، سالین، گلوکزآمین، تمرین و تمرین – گلوکزآمین بودند. برنامه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و شامل ۲۹-۲۵ دقیقه دویدن بر روی تردمیل و با سرعت ۱۵ متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به ۲۲متر بر دقیقه رسید. تمام حیوانات به دنبال ۱۲ ساعت ناشتایی و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، با تزریق داخل صفاقی کتامین و زایلوزین بیهوش شدند. بیان ژن های IGF-۱ و IGFBP-۳ بافت غضروف از طریق روش Real Time PCR اندازه گیری شد. یافته ها: سطح بیان ژن های IGF-۱ و IGFBP-۳ در گروه کنترل نسبت به گروه سالین به ترتیب به مقدار ۲۲درصد و ۶ درصد افزایش داشت. همچنین سطح IGF-۱ در گروه های تمرین، گلوکزآمین و گروه تمرین - گلوکزآمین افزایش آماری معنی داری در مقایسه با گروه کنترل یافت (P<۰.۰۵). بیان ژن IGFBP-۳ در گروه تمرین – گلوکزآمین در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری داشت (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: احتمالا کندروسیت ها در هنگام آسیب بافتی، مقدار بیشتری IGF-۱ ترشح می کنند که موجب سنتز ساختاری کلاژن ۲ و پروتئوگلیکان ها می گردد و تمرینات استقامتی به همراه مصرف گلوکز آمین سبب افزایش بیان ژن IGFBP-۳ می گردد.

کلیدواژه ها:

Endurance training ، IGF-۱ ، IGFBP-۳ ، Osteoarthritis ، تمرینات استقامتی ، IGF-۱ ، IGFBP-۳ ، استئوآرتریت