رویکرد نظام حقوقی ایران در مورد توسعه انرژی های تجدیدپذیر (مطالعه موردی: انرژی برق)

تحولات دنیای امروز در پرتو رشد صنعتی شدن جهان، افزایش آلودگی هوا، محدودبودن انرژی های فسیلی و حق برخورداری از محیط زیست سالم، ضرورت استفاده از انرژی های تجدیدپذیر را آشکار می کند. روش پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی بوده و داده های تحقیق از کتب، مقالات و آمارهای رسمی از سوی وزارت نیرو، سازمان جهانی انرژی و دیگر نهادهای مرتبط استخراج شده است. تبیین آنچه به لحاظ حقوقی در ایران در زمینه توسعه انرژی های تجدیدپذیر موجود است و به آن سوی حرکت نموده، یکی از پیش نیازهای بسیار مهم است که هدف اصلی این تحقیق بر پایه آن طراحی شده است. آنچه که به عنوان نتایج از این پژوهش به دست آمده عبارت است از: ۱) ضعف ساز و کارهای تقنینی و اجرایی در ایران در خصوص لزوم استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، به دلیل دسترسی ارزان و آسان به انرژی های فسیلی، بدون در نظرگرفتن هزینه های زیست محیطی آن؛  ۲) مجموعه قوانین و مقررات داخلی در حوزه انرژی برق قابلیت و توان اجرای تعهدات بین المللی کاهش انتشار ایران را ندارند. ۳) اجرای تعهدات کاهش انتشار ایران با برخی از قوانین، راهکارها و رویه های فعلی در حوزه انرژی برق ایران متداخل بوده و قوانین ذی ربط موجود در حوزه انرژی برق ایران، برای تحقق تعهدات بین المللی COP۲۱ کفایت نمی نمایند.

کلیدواژه ها:

Obligations ، Iranian legal system ، development of renewable energy ، electricity ، تعهدات ، نظام حقوقی ایران ، توسعه انرژی تجدیدپذیر ، انرژی برق