بررسی موانع توسعه فناوری های کشاورزی در پارک های علم و فناوری دانشگاه تهران

هدف اصلی این مقاله، بررسی موانع و بازدارنده های توسعه فناوری های کشاورزی در پارک علم و فناوری پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران است. پژوهش حاضر از لحاظ پارادیم، کمی است و از لحاظ جهت گیری و هدف، از نوع پژوهش های کاربردی است. جامعه آماری تحقیق شامل کارشناسان ۱۷۰ شرکت مستقر بود که با استفاده از فرمول کوکران ۶۰ نفر به عنوان حجم نمونه برآورد و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی نمونه ها انتخاب شدند. ابزار اصلی تحقیق پرسشنامه بود که روایی آن بوسیله پانل متخصصان و پایایی بوسیله ضریب آلفای کرونباخ ۹۲/۰احراز گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که مهمترین موانع در توسعه فناوری های کشاورزی ضعف در قوانین صیانت از مالکیت فکری در کشور، فقدان زیرساخت های لازم به منظور توسعه فناوری، عدم آشنایی با قوانین مربوط به مالکیت فکری، عدم شناخت از پارک های با کیفیت خدمات رسانی بالا در کشورهای دیگر و عدم توجه به مقوله انتقال فناوری در بخش کشاورزی و روستایی در سیاست های کلان کشور می باشد. در دسته بندی این موانع با استفاده از تحلیل عاملی، هفت عامل در کل ۷۶/۷۶ درصد از موانع و بازدارنده های توسعه فناوری های کشاورزی در پارک را تبیین می نماید. این بازدارنده ها شامل عوامل ساختاری (۲۸/۱۲درصد)، عوامل سیاستی و تامین مالی (۹۹/۱۱درصد)، ریسک بالا (۶۹/۱۱درصد)، بسترهای مالکیت فکری (۲۹/۱۱درصد)، عوامل انسانی (۰۱/۱۱درصد)، عوامل شناختی (۵۷/۱۰ درصد) و عوامل نگرشی(۹۲/۷ درصد) هستند.

کلیدواژه ها:

توسعه فناوری ، فناوری های کشاورزی ، پارک علم و فناوری ، نظام ملی نوآوری