The Role of Biomarkers in Diagnosis, Prognosis, Treatment, Determining Disease Activity in Rheumatoid Arthritis

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری التهابی مزمن و خود ایمنی است. این بیماری به طور عمده بر مفاصل کوچک ( دست و پا) تاثیر می گذارد و تظاهرات سیستمیک زیادی دارد. مطالعه ی نشانگرهای زیستی در روماتولوژی از ضروریات درک مکانیسم درگیر در برخی از بیمارهای روماتیسمی است. کشف نشانگرهای زیستی جدید با نقش­های کلیدی در مراحل مختلف  بیماری به عنوان یک موضوع مهم در بیماران RA باقی مانده است. نشانگرهای زیستی برای تشخیص و پیش آگهی، درمان هدفمند و هدایت درمان بالینی و پاسخگویی در تمام مراحل RA مهم هستند. نشانگرهای زیستی با بستن شکاف سرولوژیکی، تشخیص را بهبود می­بخشند، اطلاعات پیش آگهی را ارائه می­دهند و اجازه کنترل  فعالیت بیماری و پیشرفت آن را فراهم می­کند. نشانگرهای زیستی با خطر پیشرفت RA ارتباط دارند و می­توانند فرسایش استخوانی و پیشرفت بیماری را پیش بینی کنند. بنابراین برای تشخیص زود هنگام بیماری نیاز به نشانگر زیستی حساس است. برخی از نشانگرهای زیستی اختصاصی نیستند (فاکتور روماتوئید IgM) و بعضی دیگر به دلیل مشکلات فنی کاربرد زیادی ندارند (فاکتور ضد ترشحی هسته­ای). از طرف دیگر آنتی بادی­هایی که بر علیه پپتیدهای سیترولینه (anti-CCP) در سرم بیماران وجود دارد برای این بیماران اختصاصی تر عمل می کند. حرکت از رویکردهای سنتی و استفاده از نشانگرهای ویژه تری برای طبقه بندی بیماران و درمان هدفمند، مراقبت­ از بیمار را بهبود و هزینه های پزشکی را کاهش می­دهد.

کلیدواژه ها:

Rheumatoid arthritis ، Biomarker ، Diagnosis ، Prognosis ، disease activity ، آرتریت روماتوئید ، نشانگر زیستی ، تشخیص ، پیش آگهی ، فعالیت بیماری