ارتباط یادگیری خود راهبر با انگیزش تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: نیاز به خود یادگیری و خود انگیزشی دانشجویان پزشکی در دنیای دانش مدار کنونی، امری ضروری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه یادگیری خودراهبر با انگیزش تحصیلی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. روش ها: در یک مطالعه توصیفی- همبستگی، ۳۰۰ دانشجوی پزشکی در سال تحصیلی ۹۱-۹۰ به روش نمونه گیری ساده انتخاب شدند و پرسشنامه های استاندارد یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی را تکمیل نمودند. پایایی این پرسشنامه ها در پژوهش های قبلی تایید شد. در پژوهش حاضرنیزضریب آلفای کرونباخ ۹۳/۰ و۹۲/۰ به دست آمد. اطلاعات با استفاده از آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در نهایت ۲۶۵ پرسشنامه عودت داده شد و مورد تحلیل قرار گرفت. بین یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی همبستگی مثبت ومعناداری وجود داشت (۴۴۸/۰=r و ۰۰۱/۰=p). ضریب همبستگی بین انگیزش تحصیلی و همه مولفه های یادگیری خودراهبر معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مولفه ارزشیابی بود (۴۲۹/۰=r و ۰۰۰۵/۰=p). همچنین ضریب همبستگی بین یادگیری خود راهبر و همه مولفه های انگیزش تحصیلی معنادار بود و از بین آنها بیش ترین ضریب همبستگی مربوط به مولفه کوشش بود (۵۴۴/۰=r و ۰۰۰۵/۰=p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از رابطه مثبت و معنادار بین انگیزش تحصیلی و یادگیری خودراهبر بود. با استفاده از نتایج این پژوهش، برنامه ریزان آموزش پزشکی و اساتید می توانند موجبات ارتقای کیفی آموزش پزشکی را به عنوان گامی در راستای توسعه آموزش پزشکی فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

Self-directed Learning ، school motivation ، medical education ، medical student. ، یادگیری خودراهبر ، انگیزش تحصیلی ، آموزش پزشکی ، دانشجوی پزشکی