بررسی وضعیت قابلیت اشتغال در برنامه درسی دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته های کشاورزی دانشگاه تهران

هدف کلی این تحقیق بررسی وضعیت قابلیت اشتغال در برنامه درسی دانشجویان کشاورزی دانشگاه تهران است که با روش پیمایشی انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل ۱۴۹۱ نفر از دانشجویان مقطع تحصیلات تکمیلی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران است. از بین آن ها به صورت تصادفی و با رعایت انتساب متناسب ۳۱۰ نفر (با استفاده از جدول مورگان) انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه ای با قسمت های مختلف برای اندازه گیری سازه های مورد مطالعه بود. روایی پرسشنامه براساس نظر جمعی از استادان رشته ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه تهران تایید شد. برای تعیین پایایی نیز از مقدار آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار ۸۱/۰ نشان داد ابزار پایایی مناسبی دارد. روش آماری مورد استفاده تحلیل همبستگی کانونی و نرم افزار مورد استفاده SPSS نسخه ۱۷ بود. نتیجه کلی کاربرد تحلیل همبستگی کانونی نشان داد وضعیت مولفه های مختلف مورد بررسی قابلیت اشتغال در برنامه درسی دانشجویان به گونه ای است که تنها سبب رشد مهارت های آکادمیک در آن ها شد و مهارت های توسعه کسب وکار و مهارت های توسعه فردی در این زمینه روند نزولی را در وضعیت جاری نشان می دهند. در انتهای مقاله، پیشنهادهایی برای بهبود وضعیت قابلیت اشتغال دانشجویان ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

curriculum and canonical correlation ، Employability ، University of Tehran Agriscience