اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر کاهش خستگی و ارتقای امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر کاهش خستگی و ارتقای امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام اس خراسان رضوی در مشهد مقدس بود که با استفاده از روش هدفمند و براساس نمرات مقیاس سنجش شدت خستگی کراپ و همکارانش (۱۹۸۹) و پرسشنامه امید به زندگی میلر (میلر و پاورز، ۱۹۸۸) در پیش تست ، ۳۰ نفر که دارای ملاکهای ورود و خروج بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور کاملا همتا در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش درمان مبتنی بر کیفیت زندگی براساس رویکرد فریش (۲۰۰۸) را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده می شود. نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به طور معناداری باعث کاهش خستگی و ارتقای امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود، به عبارت دیگر خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس که در گروه آزمایش بودند، نسبت به گروه کنترل، بطور معناداری کاهش یافت و امید به زندگی آنها افزایش یافت .

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر کیفیت زندگی ، خستگی ، امید به زندگی ، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس