اندازه گیری شاخص سالمندی فعال و تعیین کننده های فردی آن در شهر تهران

زمینه و هدف: "سالمندی فعال" فرآیندی است که به دنبال دستیابی به حداکثر فرصت­ها برای سلامت، مشارکت و امنیت سالمندان در راستای ارتقای کیفیت زندگی آنها می باشد. مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری شاخص سالمندی فعال  (AAI)در سطح فردی در شهر تهران و تعیین کننده های آن انجام­ شد. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه کمی و از نوع مقطعی می­باشد که با مصاحبه با ۵۹۰ سالمند بالای ۵۵ سال شهر تهران در درب منازل آنها از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه­ا­ی از مناطق مختلف تهران انجام شد. ابزار AAI دارای ۴ حیطه بترتیب شامل اشتغال، مشارکت، زندگی ایمن و محیط توانمند ساز و ۲۲ مولفه می­باشد. برای تعیین وجود، نوع و شدت ارتباط بین ویژگی­های افراد و نمره AAI آنها از آزمون رگرسیون خطی چند سطحی، با توجه به نوع نمونه گیری، استفاده ­شد. نتایج: میانگین نمره AAI در این مطالعه ۸/۲۶ از حداکثر ۱۰۰ محاسبه شد که برای مردان و زنان به ترتیب برابر ۹/۳۳ و ۶/۲۰ بود. سالمندان زن، مسن­تر، فقیرتر، آنهایی که تنها زندگی می­کنند و آنهایی که خانواده­های پر جمعیت­تر دارند نسبت به سالمندان مرد، جوانتر، پر­درآمد، سالمندانی که با دیگران زندگی می­کنند و کسانی که دارای خانواده­های کم­جمعیت­تر هستند، بطور معنی­داری نمرات پایین­تری در شاخص سالمندی فعال کسب کردند.  نتیجه­گیری: سالمندان ایرانی و بویژه زنان سالمند، زندگی نسبتا غیرفعالی را بخصوص در حیطه سوم و حیطه چهارم AAI تجربه می­کنند. با توجه به سرعت بالای پیری جمعیت در ایران، فراهم کردن بستر سالمندی سالم و فعال، بویژه برای گروههای که بر اساس نتایج این مطالعه زندگی غیر فعال تری دارند، یک ضرورت اجتناب­ناپذیر می باشد.

کلیدواژه ها:

Elderly ، Active Aging Index ، Individual Determinants ، سالمندی ، شاخص سالمندی فعال ، تعیین کننده های فردی