اثربخشی مداخله گروهی شناختی رفتاری برخودکارآمدی در دانش آموز ان دارای آسیب شنوایی با نشانه های اضطراب

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله گروهی شناختی رفتاری بر خودکارآمدی در دانش آموز ان دارای آسیب شنوایی با نشانه های اضطراب انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، که به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. نمونه آماری این پژوهش ۲۴ دانش آموز مضطرب دارای آسیب شنوایی بود که از میان دانش آموزان دارای آسیب شنوایی شهرستان بجنورد و شیروان بر اساس پرسشنامه اضطراب بک (با نمره برش (۲۶ به عنوان افرادا دارای نشانه های اضطراب شناسایی شدند. و سپس ۱۲ نفر در گروه آزمایش ۶) نفر دارای آسیب شنوایی متوسط و ۶ نفر دارای آسیب شنوایی شدید) و ۱۲ نفردر گروه کنترل ۶) نفر دارای آسیب شنوایی متوسط و ۶ نفر دارای آسیب شنوایی شدید) جایدهی شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اضطراب بک و خودکارآمدی کودک و نوجوان موریس استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد.گروه آزمایش به مدت ۱۲ جلسه۴۵دقیقه ای به صورت یکبار در هفته تحت مداخله گروهی شناختی رفتاری قرار گرفتند. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. بدین معنی که درمان شناختی – رفتاری موجب افزایش میزان خودکارآمدی در دانش آموزان ناشنوا دارای نشانه های اضطراب می شود .(p<۰/۰۰۱) یافته های پژوهش حاضر مشخص میکند که درمان شناختی – رفتاری میتواند در افزایش میزان خودکارآمدی دانش آموز ان ناشنوا دارای نشانه های اضطراب اثرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

آسیب شنوایی ، اضطراب ، خودکارآمدی ، مداخله شناختی رفتاری.