بررسی مفهوم میدان شهری

شهر بارزترین نمود تمایل و نیاز بشر به زندگی جمعی و به منزله کالبدی است که به واسطه حضور و حرکت انسان جان می گیرد و به حیات خود ادامه می دهد. این کالبد با گذشت زمان واجد هویت می شود. فضای شهری به یاری تجسم و تصوری که ناظر از وسعت و حدود آن و نیز احساس حرکت در آن پیدا می کند، ادراک می شود. اگر در فضا از نظر بصری کشش وجود داشته باشد احساس حرکت ناظر در آن و ادراک بصری وی کاملا در هم می آمیزند و حضورپذیری فضا و آمادگی آن در قبال پاسخگویی به نیازهای شهروندان ارتقا می یابد.در حال حاضر نیز میدان شهری، برای شهروندان تبلور زندگی جمعی آن هاست و باید پاسخگوی نیاز زندگی اجتماعی و جمعی آن ها در مقیاسی بالاتر از حد محلات باشد. در این نوع میادین، شهروندان بدون آنکه یکدیگر را بشناسند و یا حضور آن ها مقید به روابط محیط زندگی خویش باشد با یکدیگر برخوردهای اجتماعی چهره به چهره دارند و به همین دلیل نحوه حضور و نحوه رفتارهای آن ها بسیار متنوع تر و راحت تر از سایر میادین می باشد. تصویر ذهنی شهروندان از این نوع میادین و مقیاس آن ها به گونه ای است که فضایی عام تر، متنوع و پر از رویداد را توقع دارند. در این جا شهروندان فقط مقید به رعایت مقررات عمومی و عرف می باشند. میدان شهری فضایی است که مخاطبین آن را طیف وسیعی از اقشار اجتماعی، گروه های سنی و...تشکیل می دهند. این فضا هم باید پذیرای این همه تنوع باشد و هم بتواند تجمع و کنش های بین شهروندان را باور سازد. یعنی به نوعی شهروندان میدان را بسازند و میدان شهروندان را. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است که ابتدا به بررسی ادبیات مربوط به فضای عمومی و زندگی اجتماعی پرداخته شده و نقش میدان به عنوان فضای شهری و ضرورت ایجاد آن برای پاسخگویی به قسمتی از نیازهای اساسی زندگی شهری تعریف می شود. نقشی که می تواند برای ارتقاء کمی وکیفی زندگی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی موثر واقع گردد و در ادامه راهکارهای پیشنهادی مطرح می گردد.

کلیدواژه ها:

شهر ، فضای شهری ، میدان شهری ، تصویر ذهنی شهروندان