روابط ساختاری بین کنترل عواطف ، احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری بین کنترل عواطف احساس تنهایی و خودشفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا بوده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ شیوه جمع آوری دادهها . و تحلیل آنها توصیفی و از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری میباشد جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه پرستاران بخش کرونا بیمارستانهای امام حسین و مسیح دانشوری تهران در سال ۱۴۰۰ که تعداد آنها برابر ۴۷۳ نفر بوده و حجم نمونه بر طبق ملاک کلاین (۲۰۱۰) به تعداد ۲۵۰ نفر به شیوه تصادفی طبقه ای برحسب جنسیت به عنوان نمونه انتخاب شده اند ابزار جمع آوری اطلاعات چهار پرسشنامه استاندارد شامل پرسشنامه کنترل عواطف ویلیامز و کاملس (۱۹۹۷) پرسشنامه احساس تنهایی راسل و پیلوا و کورتونا (۱۹۸۰) پرسشنامه خود شفقت ورزی نف (۲۰۰۳) و پرسشنامه تاب آوری کانرو دیویدسون (۲۰۰۳) بود برای تجزیه و تحلیل دادهها از آمار توصیفی جداول و نمودارها و آمار استنباطی آزمون کلموگروف-اسمیرنف، مدل سازی معادلات ساختاری توسط نرم افزار SPSS و Amos استفاده شده است نتایج پژوهش حاکی از آن است که مدل روابط ساختاری بین کنترل عواطف احساس تنهایی و خود شفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران از برازش مناسبی برخودار است. همچنین کنترل عواطف بر خود شفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم دارد احساس تنهایی بر خود شفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم و معکوس دارد. تاب آوری بر خود شفقت ورزی در پرستاران بخش کرونا اثر مستقیم و مثبت دارد علاوه بر این کنترل عواطف و احساس تنهایی بر خود شفقت ورزی با نقش میانجی تاب آوری در پرستاران بخش کرونا اثر غیر مستقیم دارد.

کلیدواژه ها:

کنترل عواطف احساس تنهایی خود شفقت ، ورزی ، تاب آوری پرستاران