گزارش اقدام پژوهی: چگونه توانستم مشکل کم رویی دانش آموز پایه هفتم خود را کاهش دهم؟

شناخت ویژگی های کودکان، نوجوانان و جوانان و تفاوت آنان در سنین محتلف رشد و دوره های مختلف تحصیلی مهم ترین وظیفه و نقشی است که صاحب نظران تعلیم و تربیت از معلمان و سایر کارکنان مدارس و در مواردی از خانواده ها انتظار دارند. زیرا دانش آموزان محور اصلی تعلیم و تربیت هستند و عناصر و ارکان دیگر آموزش و پرورش در خدمت رشد و تربیت آنان می باشد. آنچه باید تمامی مربیان در طول دوران شغلی خود مورد توجه قرار دهند آشنایی با وضعیت هرکدام از دانش آموزان و تلاش برای حل مسائلی که آن ها با آن روبرو بوده و می تواند مانعی بر سر راه پیشرفت و ترقی آن ها در عرصه های مختلف اجتماعی شود.یکی از مواردی که معمولا دانش آموزان به دلایل مختلف با آن دست به گریبان هستند مساله کم رویی است.کم رویی پدیده ای جهانی است و پایه ای ترین یافته های تحقیقات، راجع به کم رویی رایج،کاملا گسترده و جهانی است بنابراین مدارس بندرعباس نیز جدای از سایر نقاط نیستند و در بسیاری مدارس می توان این مشکل را در بین بعضی از دانش آموزان مشاهده کرد. تحقیق حاضر مربوط به یکی از دانش آموزان سال هفتم دوره متوسطه اول مدرسه سوم خرداد شهرستان بندرعباس می باشد.هدف از پژوهش حاضر کاهش مساله کم رویی یکی از دانش آموزان کلاس هفتم می باشد. روش استفاده شده در پژوهش حاضر اقدام پژوهی است و محقق بعد از مطالعه درباره زندگی دانش آموز و صحبت با والدین او راه حل هایی را ارائه داد که بتواند این مساله را حل کند.یافته های پژوهش نشان داد که دانش آموز موردنظر در اثر مواردی مانند ترس و تحقیر توسط معلم سابق، اظهار حساسیت بیش از حد دانش آموز به خانواده ، عدم خودباوری، کم بودن عزت نفس درار سرزنش و کم توجهی خانواده دچار کم رویی شده و بعد از گذشت یک ماه محقق توانسته با انجام راه حل هایی که عبارتند از گذاشتن مسئولیت حضور و غیاب بر عهده او، از بین بردن برچسب کم رو، درنظر گرفتن کنفرانس ، تقسیم بندی گروهی و مشارکت گروهی، جلوگیری از تمسخر دیگران، کمک والدین در جهت شرکت دانش آموز در فعالیت های اجتماعی، شرکت دانش اموز در گروه سرود توسط مربی پرورشی و حضور در دفتر مدارس این مشکل را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

کم رویی ، اقدام پژوهی ، دانش آموز ، متوسطه اول ، بندرعباس.