اثربخشی بازی درمانی با رویکرد شناختی – رفتاری بر تبحر حرکتی کودکان کم توان ذهنی

هدف مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی بازی درمانی فردی و گروهی با رویکرد شناختی – رفتاری بر تبحر حرکتی کودکان کم توان ذهنی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان ۷ تا ۱۰ ساله مدارس استثنایی شهرستان مشهد در سال تحصیلی ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ تشکیل دادند. در این پژوهش ۳۶ کودک کم توان ذهنی بهره هوشی بین ۵۰ تا ۷۰ با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند بر اساس شناسنامه پزشکی و تحصیلی دانش آموزان انتخاب و در سه گروه ۱۲ نفری شامل؛گروه های بازی های فردی، بازی های گروهی و کنترل به شیوه تصادفی جایگزین شد. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و نیمه تجربی بود. برای اجرای پژوهش در مرحله پیش آزمون از کودکان آزمون رشد مهارت های حرکتی درشت به عمل آمد. در مرحله بعدی مداخله بازی درمانی فردی و گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری توسط دو روان شناس دوره دیده و مسلط در حوزه بازی درمانی در ۱۲ جلسه ۶۰ تا ۷۵ دقیقه ای هر هفته سه جلسه انجام شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای در زمینه بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری دریافت نکرد. بعد از آخرین جلسه تمرینی، والدین و کودکان در پس آزمون شرکت کردند. آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی ال اس دی استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Spss۲۱ و Excel استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی فرضیه ها کمتر از ۵ صدم در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد؛ هر دو روش بازی درمانی فردی و گروهی با رویکرد شناختی – رفتاری بر مهارت های حرکتی درشت (تبحر حرکتی)کودکان کم توان ذهنی تاثیر معنی داری دارند و سبب بهبود شاخص های یاد شده شده اند. همچنین آزمون تعقیبی نشان داد روش بازی درمانی گروهی نسبت به بازی درمانی فردی سبب بهبود بیشتری در شاخص تبحر حرکتی کودکان کم توان ذهنی شده است ( ۰۰۱ / ۰ = p ). نتیجه اینکه، استفاده از روش بازی درمانی فردی و گروهی با رویکرد شناختی - رفتاری در کنار سایر مداخلات، برای بهبود و رشد مهارت های حرکتی کودکان کم توان ذهنی تاکید می شود.