ارتباط آمادگی جسمانی و فعالیت بدنی با لیپوپروتئین های پلاسما

زمینه و هدف: مرور حاضر مشخص می کند که مهم ترین مبحث در زمان حال کلمه اضافه وزن است که به عنوان یکی از عوامل خطرزای قلبی عروقی شناخته شده است افراد کم تحرک دارای ریسک بالاتری در افزایش میزان چربی های مضر شامل: TG (تری گلیسیرید)، TC (کلسترول تام)، LDL (لیپوپروتئین باچگالی پایین) وکاهش )HDLلیپوپروتئین باچگالی بالا) هستند، افزایش بیش از اندازه میزان لیپوپروتئین پلاسما یکی از عوامل اصلی بیماری کرنوری قلبی محسوب می شود.روش کار: این مطالعه به تحقیقاتی می پردازد که ارتباط فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی بر لیپوپروتئین پلاسما را در افراد سالم و حتی داری بیماری های مزمن به شکل ادبیات مروری بررسی کند.یافته ها: گزارش های اخیر در مورد ارتباط فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی بر لیپوپروتئین پلاسما، مخصوصا در افراد دارای بیماری خاص ( دیابت، آلزایمر، بیماری قلبی و...) متناقض است. برخی محققین مشخص کرده اند که ورزش منظم تغییراتاحتمالا مفیدی در لیپیدها و لیپوپروتئین های پلاسما ایجاد می کند. بنابراین، می توان انتظار داشت که آموزش ممکن است نقش پیشگیرانه اولیه و ثانویه در CHD داشته باشد. با این حال، شواهد برای این امر قطعی نیست، و تحقیقات بیشتری برای روشن کردن رابطه بین تغییرات در غلظت لیپوپروتئین ناشی از ورزش و خطر ابتلا به CHD مورد نیاز است.نتیجه گیری:فعالیت بدنی منظم تغییرات مطلوبی را در سطوح پلاسمایی لیپوپروتئین های با چگالی بالا و کم (به ترتیب HDL و (LDLو تری گلیسیرید (TG) عوامل خطر مهم برای بیماری های قلبی متابولیک ایجاد می کند. با این حال، شک و تردیدهایی که آیا شدت و مدت زمان دارای مزایایی معادل هستند، باقی می ماند. این مقاله مروری بر مطالعات متناقض و ارتباط فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی بر لیپوپروتئین پلاسما متمرکز شده است.

کلیدواژه ها:

آمادگی جسمانی ، لیپو پروتئین ها ، بیماری قلبی و عروقی ، دیابت ، ورزش