طنز در شعر شهریار

یکی از مهمترین و رساترین شیوه های انتقاد، استفاده از طنز است. در دوران معاصر با توجه به وضع اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جوامع، گرایش به طنز در سخن شاعران بیشتر شد و آثار نسبتا ماندگاری را در این شیوه رقم زدند. ازجمله ی این ادیبان اصلاح طلب، میتوان از شهریار یادکرد که با زبانی نیشدار به انتقاد از جوامع، مردم و زمامداران پرداختند. شهریار با تکیه بر طنز و باروی آوردن به اینگونه شعر به بیان نابرابری های اجتماعی، هنجارشکنی های نامتعارف و ظلم و ستم به قشر پایین جامعه پرداخته است و با نارضایتی از وضع موجود و مخاطب قرار دادن اقشار مختلف جامعه سعی در بیان دیدگاه های خود و تحریک افکار عمومی نموده است. در این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی و با ابزار مطالعه ی کتابخانه ای سعی دارد به بررسی ابعاد و جلوه های طنز در شعر شهریار بپردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که اجتماع، مجلس نشینان و استعمارستیزی، مهمترین جلوه های شعر طنزی شاعر است و با پوشش دادن فقر، نابرابری های اجتماعی، استعمار، ظلم حاکمان، فساد و موضوعات دیگر در شعر طنزی خود، به نارضایتی خود از جامعه ایکه در آن زندگی میکند، اشاره دارد و با کلام شعر و سلاح طنز سعی در بیداری مردم زمان خوددارد

کلیدواژه ها:

ادبیات ، طنز ، اجتماع ، سیاست ، شهریار.