بازگشت به خانه: مروری بر دگردیسی معماری مسکن متاثر از انتقال کار به خانه، با تاکید بر دورکاری دردوران قرنطینه کووید-۱۹

ارتباط محل سکونت و محل کار در طول اعصار، تحت تاثیر مدل های اقتصادی و موج های تمدن سازی دستخوش تغییرات شده است. در عصر کشاورزی بخشی از مسکن به عنوان محل کار یا پشتیبان آن عمل می کرد، اما با وقوع انقلاب صنعتی و انتقال کار به ادارات و کارخانجات، تفکیک محسوسی در مکان زیست-کار، صورت پذیرفت. در دهه های اخیر با ظهور تکنولوژی های ارتباطی جدید، وابستگی فیزیکی به این مکان های مختص کار رو به کاهش رفته است و بخشی از کار بار دیگر در حال انتقال به خانه است. قرنطینه پاندمی کووید-۱۹ در این مسیر همچون کاتالیزوری سرعت این انتقال را افزایش داد، اما تخمینها نشان میدهد پس از پایان این دورکاری اجباری نیز شیب این انتقال همچنان مثبت خواهد بود. لذا این پژوهش که از نوع توصیفی- تحلیلی بوده، با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای سعی در بررسی تحقیقات انجام گرفته و تحلیل دیدگاههای پژوهشگران، نظریه پردازان و جوامع بین المللی درباره دگردیسی معماری مسکن با پذیرش مجدد عملکرد کار، داشته است. نتیجه حاصل نشان می دهد که عواملی همچون ابعاد، نور، دما، آکوستیک، منظره دید و مبلمان در ایجاد فضای مناسب برای کار از خانه موثرند که باید با تعریف فضاهای پشتیبان در مقیاس مجتمع های مسکونی و محلات پشتیبانی شوند. این شرایط در تعداد اندکی از خانه های موجود فراهم است، اما بسیاری از مساکن موجود امادگی این بازگشت و پذیرش عملکرد جدید را ندارند

کلیدواژه ها:

معماری مسکن ، خانه ، کار ، دورکاری ، کووید-۱۹