اثر تزریق داخل تخم مرغی مواد مغذی مختلف و ۳۶ ساعت گرسنگی پس از تفریخ بر قابلیت هچ، فرآسنجه های خونی، مورفولوژی روده و عملکرد جوجه های گوشتی

این تحقیق به منظور مطالعه قابلیت تغذیه جنینی بر درصد جوجه درآوری، وزن اولیه بعد از هچ، عملکرد رشد، فراسنجه های خونی، سیستم ایمنی جوجه های گوشتی و مرفولوژی پرزهای روده انجام شد. در این مطالعه ۲۴۰ عدد تخم مرغ بارور سویه گوشتی راس ۳۰۸ (سن گله مادر ۲۸ هفتگی)، در قالب طرح کاملا تصادفی با ۵ تیمار مورد استفاده قرار گرفتند. به هر تیمار ۳ تکرار و به هر تکرار ۱۶ عدد تخم مرغ اختصاص داده شد. تیمارها عبارت بودند از بدون تزریق (شاهد ۱)، تزریق ۷/۰ میلی لیتر آب مقطر (شاهد ۲) و یا محلول اسید های آمینه، دکستروز ۱۰ درصد و یا دکستروز ۲۰ درصد به مایع آمنیوتیک تخم مرغ های بارور در روز ۵/۱۷ انکوباسیون. جوجه ها بعد از هچ به مدت ۳۶ ساعت از دسترسی به خوراک محروم بودند. وزن تولد در تیمار اسید آمینه نسبت به تیمار بدون تزریق و تزریق آب مقطر به طور معنیداری بیشتر بود. کمترین میانگین وزنی و مصرف خوراک در کل دوره پرورش مربوط به تیمار بدون تزریق بود. تیمارها تاثیری معنیداری بر ضریب تبدیل غذایی نداشتند. میزان گلوکز خون جوجهها پس از هچ در تیمار تزریق دکستروز ۲۰ درصد نسبت به تزریق آب مقطر بیشتر بود. همچنین میزان تریگلیسرید در تیمار تزریق آب مقطر بیشترین مقدار را نشان داد. تزریق اسید آمینه و دکستروز ۱۰ و ۲۰ درصد سبب افزایش وزن نسبی تیموس (در سن یک و ۳ روزگی) گردید همچنین بیشترین وزن نسبی بورس در سن یک روزگی در تیمار تزریق دکستروز ۱۰ درصد مشاهده شد که البته با تیمار دکستروز ۲۰ درصد اختلاف معنیداری نداشت. تزریق دکستروز ۲۰ درصد سبب افزایش طول پرز نسبت به سایر تیمارها در سن سه روزگی گردید. بر اساس نتایج این آزمایش، به نظر می رسد تزریق مواد مغذی می تواند در بهبود عملکرد جوجه ها موثر باشد.

کلیدواژه ها:

اسید آمینه ، تغذیه جنینی ، جوجه گوشتی ، دکسترین ، کیسه آمنیون