اثربخشی درمان شفقت بر سازگاری تحصیلی و خودانتقادی در دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شفقت بر سازگاری تحصیلی و خودانتقادی در دانش-آموزان دختر مقطع اولمتوسطه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه دبیرستان آفرینش شهرستانسرخس در سال ۱۴۰۰ بود. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمرات پرسشنامهخودانتقادی (تامسون و ظروف، ۲۰۰۴) و پرسشنامه سازگاری تحصیلی (سینها و سینگ، ۱۹۹۳) در پیش تست، ۳۰ نفر کهدارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش وکنترل گزینش شدند که گروه آزمایش، درمان شفقت را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار گرفتند. همچنینبرای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار spss-۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت به طور معناداری منجر به افزایش سازگاری تحصیلی و کاهش خودانتقادی(خودانتقادی مقایسه ای و خودانتقادی درونی) در دانش آموزان می شود. در نتیجه می توان گفت درمان شفقت رویکردمناسبی جهت افزایش سازگاری تحصیلی و کاهش خودانتقادی در دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه می باشد.

کلیدواژه ها:

درمان شفقت ، سازگاری تحصیلی ، خودانتقادی