تبیین رابطه بین باورهای ارتباطی، رضایت جنسی و تمایز یافتگی با صمیمیت زوجین

صمیمیت به طور کلی به عنوان احساس نزدیکی بین افراد تعریف می شود و زمانی افزایش می یابد که فرد، افکار یا عواطف شخصی خود را به شریک زندگی خود افشا کند، شریک زندگی از او حمایت می کند و پاسخ شریک توسط افشاگر به عنوان اعتبارسنجی و مراقبت تلقی می شود. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه بین باورهای ارتباطی، رضایت جنسی و تمایزیافتگی با صمیمیت زوجین بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بود که از میان آنها تعداد ۳۲۰ نفر طبق جدول مورگان به عنوان نمونه مورد نظر تعیین شدند که در نهایت با در نظر گرفتن ریزشهای احتمالی ۳۵۰ زن متاهل به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. روش نمونه گیری در این پژوهش خوشه ای چندمرحله ای بود. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه باورهای ارتباطی آیدلسون و اپشتاین (۱۹۸۱)، پرسشنامه رضایت جنسی لارسون (۱۹۸۸)، مقیاس تمایزیافتگی اسکورن و فریدلندر (۱۹۹۸) و صمیمیت زوجین ووندن بروک و برتمن (۱۹۹۵) استفاده شد. یافته های پژوهش با استفاده از روش آماری همبستگی در نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که بین باورهای ارتباطی با صمیمیت زوجین همبستگی مستقیم و منفی (۱۴۵/۰- ) و بین رضایت جنسی با صمیمت زوجین همبستگی مثبت معنی دار ( ۳۱۵/۰) ولی بین تمایزیافتگی با صمیمیت زوجین رابطه معنی داری (۰۰۶/۰) در سطح ۰۱/۰ >p وجود ندارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که برای ارتقای صمیمیت زوجین به مولفه هایی مثل باورهای ارتباطی و رضایت جنسی و تمایزیافتگی به صورت آموزش دوره های تخصصی پرداخت و از آمار بالای طلاق به دلیل عدم این مهارتها کاست.

کلیدواژه ها:

صمیمیت زوجین ، تمایز یافتگی خود ، باورهای ارتباطی و رضایت جنسی